ΠΕΝΤΕ ΓΡΙΦΟΙ ΠΟΥ ΤΑΙΡΙΑΖΟΥΝ ΤΕΛΕΙΑ
1. Ο επανεξοπλισμός της Γερμανίας
Μετά τον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο απαγορεύτικε στη Γερμανία να επανεξοπκλιστεί. Οι σύμμαχοι όμως όχι μόνον βοήθησαν τη Γερμανία στον επανεξοπλισμό της αλλά το κατάφεραν τόσο καλά ώστε οι συνδυασμένοι στρατοί των συμμάχων να χρειαστούν 5 χρόνια για να την νικήσουν. Είναι απίθανο οι Γερμανοί ηγέτες να μην γνώριζαν γιατί επέτρεπαν στην Γερμανία να εξοπλιστεί. Θα ήταν λογικό να συμπεράνουμε πως προετοίμαζαν την Γερμανία για επίθεση εναντίον της Ρωσίας.
2. Η υψηλή διοίκηση των Γερμανών βρήκε άσυλο βοήθεια και εργασία στους συμμάχους
Οι περισσότεροι επιστήμονες της Γερμανίας μετά το τέλος του πολέμου βρήκαν εργασία μέσω της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Πολλοί ηγέτες των Γερμανών βρήκαν άσυλο και ειδική μεταχείριση στους συμμάχους.
Ο Κλάους Μπάρμπι, ο χασάπης της Λυών, εργάστηκε με τη CIA για κάποιο διάστημα πριν τον βοηθήσουν μυστικά να εγκατασταθεί στην Βολιβία. Ο Βέρνερ Φον Μπράουν που εφηύρε τους πυραύλους V1 και V2 εγκαταστάθηκε στην Αμερική για να βοηθήσει στην ανάπτυξη του διαστημικού προγράμματος.
Μέχρι που ο Ρούντολφ Ες πέθανε κάτω από ύποπτες συνθήκες, η μεγάλη φυλακή του Σπαντάου, δυναμικότητας πολλών εκατοντάδων φυλακισμένων, είχε κρατούμενο μόον τον Ρούντολφ Ες. Κανείς ποτέ δεν απομονώθηκε σε τέτοιο βαθμό. Το όλο σενάριο φαίνεται μάλλον γελοίο, μέχρι να δει κανείς την κατάσταση από μια άλλη προοπτική. Οι σύμμαχοι ίσως εξαναγκάστηκαν να το κάνουν αυτό και ίσως να έδωσαν το λόγο τους να κάνουν ό,τι μπορούσαν για να βοηθούν να ζούν με άνεση τα μέλη της υψηλής γερμανικής διοίκησης. Θα ήταν επίσης λογικό να συμπεράνουμε πως οι σύμμαχοι δεν θα διακινδύνευαν να αφήσουν τον Ες σε κάποια στιγμή αδυναμίας να αποκαλύψει τις ενοχλητικές στρατηγικές του πολέμου στους συγκρατουμένους του.
Πολλοί άλλοι γνωστοί της υψηλής γερμανικής διοίκησης βρήκαν καταφύγιο στον Καναδά και σε πολλές νοτιοαμερικανικές χώρες - συμμάχους του δυτικού μπλόκ.
3. Ανταλλαγματικές ρυθμίσεις με τους βιομήχανους
Η μαμούθ βιομηχανία χάλυβος των Κρούπ στο Ράϊνχάουζεν, που εξόπλισε τον Χίτλερ, ήταν στην πραγματικότητα η μόνη βιομηχανία χάλυβος στην κοιλάδα του Ρουρ που δεν βομβαρδίστηκε από τους συμμάχους κατά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο. Επίσης ο γερμανός ιδιοκτήτης της χαλυβουργίας, ο κύριος Κρούπ, ενώ καδικάστηκε για εγκλήματα πολέμου στην Νυρεμβέργη, αφέθηκε ελεύθερος στα 1951.
Αργότερα ο εγκαθιδρυμένος από την CIA, Σάχης του Ιράν, αγόρασε το 25% της εταιρείας του Κρούπ για 550 εκατ. δολάρια.
4. Οι πραγματικές απώλειες των Ελλήνων
Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός πως όταν οι Ρωσία δέχθηκε επίθεση από τους Γερμανούς, οι Δυτικοί της σύμμαχοι πρακτικά δεν της έδωσαν καμία βοήθεια. Βέβαια, τα 20 εκατ. νεκρών που ισχυρίζεται πως είχε η Σοβιετική Ένωση δεν είναι παρά πρόσθεση μηδενικών στον πραγματικό αριθμό των νεκρών, αφού η μεγάλη Βρετανία είχε 244.000 νεκρούς, οι δυνάμεις της Βρετανικής Κοινοπολιτείας (Καναδάς, Αυστραλία, κλπ.) 109.000 νεκρούς, οι ΗΠΑ 230.000 νεκρούς, ενώ σε ποσοστό που αντιστοιχεί στον πληθυσμό της χώρας η Ελλάδα βγήκε με τις μεγαλύτερες απώλειες, αφού οι Βρετανοί και Σοβιετικοί συμφώνησαν να δημιουργήσουν μετά το τέλος του πολέμου έναν εμφύλιο πόλεμο για να μην αποτελέσει η Ελλάδα απειλή στα σχέδια που αφορούσαν τη Μέση Ανατολή.
5. Η εποχή του Μακάρθυ
Τα βιβλία ιστορίας του σχολείου κάνουν ελάχιστες αναφορές στην περίοδο αυτή ενώ οι κινηματογραφικές ταινίες διαστρεβλώνουν τα ιστορικά στοιχεία. Οι Αμερικανικές ταινίες δείχνουν μόνον ηρωικούς αμερικανούς και φανατικούς γερμανούς. Η Μακαρθική περίοδος του αντι-κομμουνιστικού πυρετού θέτει ερωτήσεις που δεν έχουν απαντηθεί.
Η ενοχή είναι ταυτόχρονα έμμεση και καλυμμένη. Κατα τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο οι συμμαχικές δυνάμεις επωφελήθηκαν σε μεγάλο βαθμό από τον πόλεμο Γερμανίας-Ρωσίας. Πρέπει να αναγνωρίσουμε πως οι κατώτερες τάξεις των πληθυσμών που ενεπλάκισαν στον Πόλεμο καθοδηγούντο από ισχυρούς ηγέτες. Αυτό ισχύει και για τον γερμανικό πληθυσμό που υπήρξε θύμα των στρατηγικών της σκακιέρας και των κινήτρων που ήταν γνωστά μόνο στην ισχυρή Ελίτ. Μετά τον Πόλεμο η Δυτική Ελίτ είχε εγκαθιδρύσει σταθερά τη νέα της στρατιωτική βάση.
Η ΑΠΑΤΗ ΤΩΝ ΙΣΩΝ ΕΥΚΑΙΡΙΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΥΗΜΕΡΙΑΣ
Στη δεκαετία του ΄50 οι ΗΠΑ φάνηκε πως έχουν την συνταγή της ευημερίας. Η αγάπη τους για το αυτοκίνητο οδήγησε τους πολίτες να έχουν 2 - 3 θέσεις στάθμευσης σε κάθε σπίτι, ενώ ο βιομηχανικός αυτοματισμός παρήγαγε τόσα πολλά καταναλωτικά προϊόντα σε φθηνές τιμές που οι αμερικάνικες οικογένειες που είχαν μόνον ένα εισόδημα διήνυαν μια εποχή εκρηκτικού καταναλωτισμού.
Οι ΗΠΑ θέλησαν να θεωρηθούν ως η χώρα της ευημερίας και της δημοκρατικής ελευθερίας.
Τα πράγματα όμως άλλαξαν. Οι τιμές των ακινήτων και τα υψηλά ενοίκια ανάγκασαν τις περισσότερες οικογένειες να αναζητήσουν δύο εισοδήματα και η επιθυμία για την απόκτηση ενός σπιτιού έγινε άπιαστο όνειρο για τους περισσότερους που δεν τους έμεναν παρά λίγα χρήματα για να πληρώσουν το ενοίκιό τους.
Με δύο εργαζόμενους γονείς η ποιότητα της οικογενειακής ζωής αποσαθρώθηκε και λίγα παιδιά σήμερα γεύονται την πολυτέλεια να μεγαλώνουν μόνο με δύο γονείς. Τα διαλυμένα σπίτια και οι μοναχικοί γονείς έχουν γίνει κανόνας.
Στον εργασιακό χώρο οι υπολογιστές, οι βελτιωμένες επικοινωνίες και οι αυτοματοποιημένες τεχνικές βιομηχανοποίησης αύξησαν δραματικά την αποτελεσματικότητα και την παραγωγικότητα. Εάν δεν είστε ανάμεσα στο 10% των πλουσιόυερων ανθρώπων, τότε η οικονομική σας ομάδα έχει χάσει σταθερά έδαφος από το 1950 παρά όλες τις τεχνολογικές πρόδους. Οι περικοπές στα κοινωνικά προγράμματα έχουν μειώσει σημαντικά το επίπεδο της ποιότητας ζωής, τόσο στους εργαζόμενους όσο και στους ανέργους.
Οι ευκαιρίες εκπαίδευσης δεν είναι ίδιες για όλους. Το ίδιο ισχύει και για τις υπηρεσίες υγείας, πρόσβαση στην δικαιοσύνη και στις εθνικές πηγές. Στην πραγματικότητα οι ανισότητες μεγαλώνουν σε κάθε δεκαετία που περνά. Η αισιοδοξία του ΄50 έχει αντικατασταθεί από την αβεβαιότητα που αφορά το οικονομικό μέλλον.
Λίγοι είναι αυτοί που γνωρίζουν μια ζωτιή αλήθεια την οποία κρατούν στο σκοτάδι: Το πιο πλούσιο 1% των Αμερικανών κατέχει περισσότερο πλούτο από το σύνολο του πλούτου που κατέχει το 90%.
Επειδή το πλουσιότερο 1% προτιμά να σχετίζεται αποκλειστικά με μέλη του δικού του οικονομικού και κοινωνικού επιπέδου, ελάχιστα άτομα από εκείνα που ανήκουν στο 90% συνάντησαν ποτέ έναν εκατομμυριούχο ή έναν δισεκατομμυριούχο.
Μέχρι τώρα αναφερθήκαμε στους πλουσιότερους που ανήκουν στο 1% και στους υπόλοιπους που αποτελούν το 90%. Ανάμεσα όμως σ΄αυτούς υπάρχει μια άλλη μειοψηφία, σχεδόν πλουσιότεροι το 9%.
Το 9% κατέχει κι αυτό περισσότερο πλούτο από το σύνολο του πλούτου που κατέχει το 90%. Αν δεν γνωρίζατε αυτήν την ανισότητα στην διανομή του πλούτου τότε θα εκπλαγείται ακόμη περισσότερο εάν μάθετε πως το ποσοστό με το οποίο οι πλούσιοι πλουτίζουν ακόμη περισσότερο είναι εντυπωσιακότερο.
Σύμφωνα με στατιστικές που εκδόθηκαν στο περιοδικό <<Φόρμπς>> στα 1982 υπήρχαν 13 δισεκατομμυριούχοι, στα 1983 ήταν 15, στα 1984, 12, στα 1985, 13, το 1986, 26 και το 1987, 49. Σημειώστε πως πρίν το 1986 ο αριθμός των Αμερικανών δισεκατομμυριούχων ήταν γύρο στους 13. Τότε η διοίκηση Ρήγκαν άλλαξε τα πλαίσια διανομής του πλούτου εισάγοντας νέες νομοθετικές ρυθμίσεις που ευνοούσαν το 1%. Με τους ευνοϊκούς αυτούς νόμους οι υπερπλούσιοι μπορούν να απολαμβάνουν εποχές ευημερίας ακόμη και σε περιόδους ύφεσης. Αυτή η έκρηξη πλούτου έλαβε χώρα σε μιά περίοδο κατά την οποία:
1. Κατέρρευσε το χρηματιστήριο στα 1929.
2. Εκατοντάδες Αμερικανικών τραπεζών χρεοκόπησαν αφήνοντας χρέη που ξεπερνούσαν τα 500 δις δολάρια.
3. Χιλιάδες αγρότες έχασαν τα κτήματά τους που είχαν οι οικογένειές τους για γενιές.
4. Εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν την δουλεία τους.
5. Μισθοσυντήτητοι είδαν τους μισθούς τους όπω και τα διάφορα οφέλη τους να μειώνονται.
6. Κοινωνικά προγράμματα, όπως προγράμματα υγείας και εκπαίδευσης συρρικνώθηκαν ή καταργήθηκαν.
7. Κύματα αστέγων και πεινασμένων γέμισαν τους δρόμους.
8. Οικήματα για άστεγους φύτρωναν σαν τα μανιτάρια σε κάθε πόλη.
Δεν χρειάζεται να είναι κανεί μαθηματικός για να καταλάβει πως η θεωρία των ίσων ευκαιριών και της ευημερίας για όλους είναι μια απάτη. Η Βρετανία, η Γαλλία, και η Γερμανία είναι κράτη που θα μπορούσαν να αποδώσουν την διανομή του πλούτου στο φεουδαρχικό τους παρελθόν. Στην Αμερική όμως η οικονομική Ελίτ εγκαθίδρυσε μια φεουδαρχική ανισότητα διανομής του πλούτου που ξεπερνά την Ευρωπαϊκή μοναρχία και την φεουδαρχική αριστοκρατία κι αυτό μέσα σε 200 χρόνια!!!
Μας έχουν κάνει τέτοια πλύση εγκεφάλου ώστε πιστεύουμε πως οι υπερ-πλούσιοι είναι τόσοι λίγοι σε αριθμό και ο πλούτος τους είναι τόσο μικρός ώστε μπορούμε να τους αγνοήσουμε. Στην πραγματικότητα επηρεάζουν το επίπεδο ζωής του καθενός και θα συνεχίσουν να το κάνουν όσο η εξουσία τους και η επιρροή τους είναι άγνωστα.
Πολλοί από αυτούς που ανήκουν στο 90% αποδέχονται μειώσεις μισθού και οφελών για να βελτιωθεί η γενική κατάσταση. Τίποτε δεν βρίσκεται πιο μακριά από τη αλήθεια. Αυτό που έχει αποκρυφθεί από το κοινό είναι πως η ψαλίδα σ΄αυτούς που δεν έχουν και σ΄εκείνους που έχουν, ανοίγει διαρκώς. Επίσης δεν γνωρίζει πως η άσχημη οικονομική περιόδος δεν επηρεάζει τους Αμερικανούς δισεκατομμυριούχους. Για παράδειγμα, η οικογένεια Σαμ Γουόλτον (θυμόσαστε την τηλεοπτική σειρά <<Η οικογένεια Γουώλτον>>?), αύξησε τον πλούτο της κατά 2,3 δις (από 6,7 σε περίπου 9 δις) μέσα σε μια περίοδο 12 μηνών.
Από την πλευρά ενός μισθοσυντήρητου ανθρώπου για να εισπράξει τα χρήματα αυτά θα χρειαζόταν πάνω από εκατό ζωές με 40 χρόνια σκληρής εργασίας στην κάθε μια. Ποιός πληρώνει αυτά τα κέρδη? Εσείς φυσικά, μέσα από μια ζωή υψηλού κόστους όσον αφορά τα προϊόντα και τις υπηρεσίες, υψηλά ποσοστά τόκων και υψηλές τιμές ενοικίων.
Οικογένειες όπως οι Κάρνεγκι, οι Ροκφέλλερ, οι Μόργκαν, οι Βάντερμπιλτ και άλλοι, χρησιμοποιούσαν τις εκστρατείες των Μέσων Ενημέρωσης για να πείσουν τους Αμερικανούς πως είναι φιλάνθρωποι, αλλά και να αναγνωριστούν ως ευγενείς, εκεί που ήταν γνωστοί ως βαρώνοι της ληστείας.
Ο φανταστικός αυτός πλούτος που γεννιέται σε κάθε οικονομική περίοδο, καλή και κακή, αποστερείται από την εργατική τάξη που ζει με τους ελάχιστους μισθούς. Για να αποφύγουν οι πλούσιοι την πληρωμή φόρων δημιουργούν φορολογικούς παραδείσους στις Μπαχάμες ή τοποθετούν τα χρήματα τους σε μυστικούς λογαριασμούς στην Ελβετία ή στο Λιχνεστάϊν, όπου κανείς δεν ρωτά και κανείς δεν δίνει πληροφορίες. Στις χώρες αυτές μπορεί ο πιο πλύσιος κλέφτης ή εγκληματίας να κάνει ξέπλυμα χρήματος. Οι άνθρωποι όμως που εργάζονται από τις 9 έως τις 5 δεν έχουν τον χρόνο για να σκεφθούν τι κάνουν οι πλαίϋ μπόϋς και το τζετ σετ. Εξ αιτίας της οικονομικής διαφοράς δεν θα συναντήσουν ποτέ κανέναν από όσους ανήκουν στην Ελίτ, διότι εκείνοι έχουν τα δικά τους αεροπλάνα και αναζητούν την ανωνυμία πίσω από τα σκοτεινά τζάμια στις λιμουζίνες τους. Η Ελίτ που κυβερνά την Αμερική πίσω από την σκηνή δεν εκτίθεται στα Μέσα Ενημέρωσης που ανήκουν στους ίδιους. Οι νόμοι που υποτίθεται πως ψηφίστηκαν για την προστασία της ιδιωτικής ζωής των ατόμων, χρησιμοποιήθηκαν για να διατηρήσουν το κοινό σε άγνοια όσον αφορά την ανισότητα της διανομής του πλούτου. Στην πραγματικότητα η οικονομική Ελίτ εξαπατά το 90% της κοινωνίας, τους οποίους ονομάζει <<ίσους>>. Δεν είναι εκπληκτικό το γεγονός πως οι νόμοι κληρονομιάς που επιτρέπουν στις μεγάλες περιουσίες να παραμείνουν άθικτες από γενιά σε γενιά?
Στη δεκαετία του ΄50 οι ΗΠΑ φάνηκε πως έχουν την συνταγή της ευημερίας. Η αγάπη τους για το αυτοκίνητο οδήγησε τους πολίτες να έχουν 2 - 3 θέσεις στάθμευσης σε κάθε σπίτι, ενώ ο βιομηχανικός αυτοματισμός παρήγαγε τόσα πολλά καταναλωτικά προϊόντα σε φθηνές τιμές που οι αμερικάνικες οικογένειες που είχαν μόνον ένα εισόδημα διήνυαν μια εποχή εκρηκτικού καταναλωτισμού.
Οι ΗΠΑ θέλησαν να θεωρηθούν ως η χώρα της ευημερίας και της δημοκρατικής ελευθερίας.
Τα πράγματα όμως άλλαξαν. Οι τιμές των ακινήτων και τα υψηλά ενοίκια ανάγκασαν τις περισσότερες οικογένειες να αναζητήσουν δύο εισοδήματα και η επιθυμία για την απόκτηση ενός σπιτιού έγινε άπιαστο όνειρο για τους περισσότερους που δεν τους έμεναν παρά λίγα χρήματα για να πληρώσουν το ενοίκιό τους.
Με δύο εργαζόμενους γονείς η ποιότητα της οικογενειακής ζωής αποσαθρώθηκε και λίγα παιδιά σήμερα γεύονται την πολυτέλεια να μεγαλώνουν μόνο με δύο γονείς. Τα διαλυμένα σπίτια και οι μοναχικοί γονείς έχουν γίνει κανόνας.
Στον εργασιακό χώρο οι υπολογιστές, οι βελτιωμένες επικοινωνίες και οι αυτοματοποιημένες τεχνικές βιομηχανοποίησης αύξησαν δραματικά την αποτελεσματικότητα και την παραγωγικότητα. Εάν δεν είστε ανάμεσα στο 10% των πλουσιόυερων ανθρώπων, τότε η οικονομική σας ομάδα έχει χάσει σταθερά έδαφος από το 1950 παρά όλες τις τεχνολογικές πρόδους. Οι περικοπές στα κοινωνικά προγράμματα έχουν μειώσει σημαντικά το επίπεδο της ποιότητας ζωής, τόσο στους εργαζόμενους όσο και στους ανέργους.
Οι ευκαιρίες εκπαίδευσης δεν είναι ίδιες για όλους. Το ίδιο ισχύει και για τις υπηρεσίες υγείας, πρόσβαση στην δικαιοσύνη και στις εθνικές πηγές. Στην πραγματικότητα οι ανισότητες μεγαλώνουν σε κάθε δεκαετία που περνά. Η αισιοδοξία του ΄50 έχει αντικατασταθεί από την αβεβαιότητα που αφορά το οικονομικό μέλλον.
Λίγοι είναι αυτοί που γνωρίζουν μια ζωτιή αλήθεια την οποία κρατούν στο σκοτάδι: Το πιο πλούσιο 1% των Αμερικανών κατέχει περισσότερο πλούτο από το σύνολο του πλούτου που κατέχει το 90%.
Επειδή το πλουσιότερο 1% προτιμά να σχετίζεται αποκλειστικά με μέλη του δικού του οικονομικού και κοινωνικού επιπέδου, ελάχιστα άτομα από εκείνα που ανήκουν στο 90% συνάντησαν ποτέ έναν εκατομμυριούχο ή έναν δισεκατομμυριούχο.
Μέχρι τώρα αναφερθήκαμε στους πλουσιότερους που ανήκουν στο 1% και στους υπόλοιπους που αποτελούν το 90%. Ανάμεσα όμως σ΄αυτούς υπάρχει μια άλλη μειοψηφία, σχεδόν πλουσιότεροι το 9%.
Το 9% κατέχει κι αυτό περισσότερο πλούτο από το σύνολο του πλούτου που κατέχει το 90%. Αν δεν γνωρίζατε αυτήν την ανισότητα στην διανομή του πλούτου τότε θα εκπλαγείται ακόμη περισσότερο εάν μάθετε πως το ποσοστό με το οποίο οι πλούσιοι πλουτίζουν ακόμη περισσότερο είναι εντυπωσιακότερο.
Σύμφωνα με στατιστικές που εκδόθηκαν στο περιοδικό <<Φόρμπς>> στα 1982 υπήρχαν 13 δισεκατομμυριούχοι, στα 1983 ήταν 15, στα 1984, 12, στα 1985, 13, το 1986, 26 και το 1987, 49. Σημειώστε πως πρίν το 1986 ο αριθμός των Αμερικανών δισεκατομμυριούχων ήταν γύρο στους 13. Τότε η διοίκηση Ρήγκαν άλλαξε τα πλαίσια διανομής του πλούτου εισάγοντας νέες νομοθετικές ρυθμίσεις που ευνοούσαν το 1%. Με τους ευνοϊκούς αυτούς νόμους οι υπερπλούσιοι μπορούν να απολαμβάνουν εποχές ευημερίας ακόμη και σε περιόδους ύφεσης. Αυτή η έκρηξη πλούτου έλαβε χώρα σε μιά περίοδο κατά την οποία:
1. Κατέρρευσε το χρηματιστήριο στα 1929.
2. Εκατοντάδες Αμερικανικών τραπεζών χρεοκόπησαν αφήνοντας χρέη που ξεπερνούσαν τα 500 δις δολάρια.
3. Χιλιάδες αγρότες έχασαν τα κτήματά τους που είχαν οι οικογένειές τους για γενιές.
4. Εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν την δουλεία τους.
5. Μισθοσυντήτητοι είδαν τους μισθούς τους όπω και τα διάφορα οφέλη τους να μειώνονται.
6. Κοινωνικά προγράμματα, όπως προγράμματα υγείας και εκπαίδευσης συρρικνώθηκαν ή καταργήθηκαν.
7. Κύματα αστέγων και πεινασμένων γέμισαν τους δρόμους.
8. Οικήματα για άστεγους φύτρωναν σαν τα μανιτάρια σε κάθε πόλη.
Δεν χρειάζεται να είναι κανεί μαθηματικός για να καταλάβει πως η θεωρία των ίσων ευκαιριών και της ευημερίας για όλους είναι μια απάτη. Η Βρετανία, η Γαλλία, και η Γερμανία είναι κράτη που θα μπορούσαν να αποδώσουν την διανομή του πλούτου στο φεουδαρχικό τους παρελθόν. Στην Αμερική όμως η οικονομική Ελίτ εγκαθίδρυσε μια φεουδαρχική ανισότητα διανομής του πλούτου που ξεπερνά την Ευρωπαϊκή μοναρχία και την φεουδαρχική αριστοκρατία κι αυτό μέσα σε 200 χρόνια!!!
Μας έχουν κάνει τέτοια πλύση εγκεφάλου ώστε πιστεύουμε πως οι υπερ-πλούσιοι είναι τόσοι λίγοι σε αριθμό και ο πλούτος τους είναι τόσο μικρός ώστε μπορούμε να τους αγνοήσουμε. Στην πραγματικότητα επηρεάζουν το επίπεδο ζωής του καθενός και θα συνεχίσουν να το κάνουν όσο η εξουσία τους και η επιρροή τους είναι άγνωστα.
Πολλοί από αυτούς που ανήκουν στο 90% αποδέχονται μειώσεις μισθού και οφελών για να βελτιωθεί η γενική κατάσταση. Τίποτε δεν βρίσκεται πιο μακριά από τη αλήθεια. Αυτό που έχει αποκρυφθεί από το κοινό είναι πως η ψαλίδα σ΄αυτούς που δεν έχουν και σ΄εκείνους που έχουν, ανοίγει διαρκώς. Επίσης δεν γνωρίζει πως η άσχημη οικονομική περιόδος δεν επηρεάζει τους Αμερικανούς δισεκατομμυριούχους. Για παράδειγμα, η οικογένεια Σαμ Γουόλτον (θυμόσαστε την τηλεοπτική σειρά <<Η οικογένεια Γουώλτον>>?), αύξησε τον πλούτο της κατά 2,3 δις (από 6,7 σε περίπου 9 δις) μέσα σε μια περίοδο 12 μηνών.
Από την πλευρά ενός μισθοσυντήρητου ανθρώπου για να εισπράξει τα χρήματα αυτά θα χρειαζόταν πάνω από εκατό ζωές με 40 χρόνια σκληρής εργασίας στην κάθε μια. Ποιός πληρώνει αυτά τα κέρδη? Εσείς φυσικά, μέσα από μια ζωή υψηλού κόστους όσον αφορά τα προϊόντα και τις υπηρεσίες, υψηλά ποσοστά τόκων και υψηλές τιμές ενοικίων.
Οικογένειες όπως οι Κάρνεγκι, οι Ροκφέλλερ, οι Μόργκαν, οι Βάντερμπιλτ και άλλοι, χρησιμοποιούσαν τις εκστρατείες των Μέσων Ενημέρωσης για να πείσουν τους Αμερικανούς πως είναι φιλάνθρωποι, αλλά και να αναγνωριστούν ως ευγενείς, εκεί που ήταν γνωστοί ως βαρώνοι της ληστείας.
Ο φανταστικός αυτός πλούτος που γεννιέται σε κάθε οικονομική περίοδο, καλή και κακή, αποστερείται από την εργατική τάξη που ζει με τους ελάχιστους μισθούς. Για να αποφύγουν οι πλούσιοι την πληρωμή φόρων δημιουργούν φορολογικούς παραδείσους στις Μπαχάμες ή τοποθετούν τα χρήματα τους σε μυστικούς λογαριασμούς στην Ελβετία ή στο Λιχνεστάϊν, όπου κανείς δεν ρωτά και κανείς δεν δίνει πληροφορίες. Στις χώρες αυτές μπορεί ο πιο πλύσιος κλέφτης ή εγκληματίας να κάνει ξέπλυμα χρήματος. Οι άνθρωποι όμως που εργάζονται από τις 9 έως τις 5 δεν έχουν τον χρόνο για να σκεφθούν τι κάνουν οι πλαίϋ μπόϋς και το τζετ σετ. Εξ αιτίας της οικονομικής διαφοράς δεν θα συναντήσουν ποτέ κανέναν από όσους ανήκουν στην Ελίτ, διότι εκείνοι έχουν τα δικά τους αεροπλάνα και αναζητούν την ανωνυμία πίσω από τα σκοτεινά τζάμια στις λιμουζίνες τους. Η Ελίτ που κυβερνά την Αμερική πίσω από την σκηνή δεν εκτίθεται στα Μέσα Ενημέρωσης που ανήκουν στους ίδιους. Οι νόμοι που υποτίθεται πως ψηφίστηκαν για την προστασία της ιδιωτικής ζωής των ατόμων, χρησιμοποιήθηκαν για να διατηρήσουν το κοινό σε άγνοια όσον αφορά την ανισότητα της διανομής του πλούτου. Στην πραγματικότητα η οικονομική Ελίτ εξαπατά το 90% της κοινωνίας, τους οποίους ονομάζει <<ίσους>>. Δεν είναι εκπληκτικό το γεγονός πως οι νόμοι κληρονομιάς που επιτρέπουν στις μεγάλες περιουσίες να παραμείνουν άθικτες από γενιά σε γενιά?
Συνεχίζεται...
