Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

Προσευχή αποχαιρετισμού






"Ήλιε Νοητέ, Εσύ που είσαι το Φως, έλα στη Γη. Κι Εσύ, ήλιε ορατέ, ρίξε τις ακτίνες σου στη λάσπη που ψήνεται. Ας γίνει ένα καταστάλαγμα, για να μπορέσουν τα Εγώ να ζήσουν, να υπάρξουν και να σταθούν πάνω στη δονούμενη γη. Ας μην επικρατήσει η νύχτα που είναι το μικρόν και κινδυνέψει να σβήσει το απόσταγμα του πυρός μέσα στη λάσπη που κοχλάζει. Και ας αναπτυχθεί η Ψυχή που είναι το μέγιστο και το σημαντικότερο όλων».




Η «προσευχή» αυτή περιέχει την συνθήκη της απόλυτης συμμετοχής του ανθρώπου σε κάθε έλευση του Φωτός, σε κάθε παρουσία του (Ενός) Θεού. Αποκλείει την εξ αποκαλύψεως αλήθεια ή τον «από μηχανής θεό», αποκλείει τους Μεσσίες, τους μεσίτες και τους Σωτήρες. Εστιάζει στην ατομική αλλά και την συλλογική ευθύνη, εστιάζει στην απευθείας επαφή της Ψυχής με τον Θεό. Πρόκειται για την συμμετοχή του ανθρώπου, η οποία είναι αναγκαία προϋπόθεση της θείας φροντίδας. Περιέχει επίσης την ελπίδα του ανθρώπινου γένους, περιέχει την λύτρωση του σιδερένιου γένους, αλλά και την (κρυμμένη) γνώση του (ίσον την προφητεία) της επανόδου των θεών, της εβδόμης αποστολής του Διός. Θυμηθείτε πάλι τι λέει ο Ησίοδος: «Δεν έχει επικρατήσει το κακό. Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ. Άρα υπάρχει ακόμη ελπίδα.


Χρόνια πολλά εύχομαι σε όλα τα τέκνα της Γαίας!!!!


Προφίλ στο face book
http://www.facebook.com/?ref=home#!/profile.php?id=100000940561173

Προφίλ αγωνιστηκής ομάδος
http://www.facebook.com/group.php?gid=10150124338895104

Προφίλ επαγγελματικό
http://www.facebook.com/group.php?gid=10150124338895104#!/profile.php?id=100001623440269

Προφίλ επαγγελματικής ομάδος
http://www.facebook.com/group.php?gid=129459857095309

Μετα τιμής... Ευστάθιος Φουρίκης

Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

Ο Dr. Hammer βγήκε απο τη φυλακή και μιλάει για όλα.

Καρκίνος Tέλος . Ο Dr. Hammer βγήκε απο τη φυλακή και μιλάει για όλα.

TRUELIES:
Μια πολυ ενδιαφερουσα συνέντευξη με τον αποφυλακισθέντα Δρ. Χάμερ , γιατρού που αμφισβήτησε ανοικτά την ασθενεια του καρκίνου και λόγω της αντίληψης του κατά των χημειοθεραπειών , φυλακίσθηκε στη Γαλλία. Ας διαβάσουμε όλα τα ενδιαφέροντα που μας λέει η παρακάτω συνέντευξη στην Αριάδνη Γερούκη:
Ο Δρ.Χάμερ μιλάει έξω απο τα δόντια για τη φυλάκιση του και το “λόμπι” της ιατρικής και των φαρμακοβιομηχανιών. Διαβάστε την πολύ ενδιαφέρον συνέντευξη του Dr HAMMER και όλες τις αποκαλύψεις που κάνει ….
Κάθε μέρα που περνάει, εκατό χιλιάδες ασθενείς δολοφονούνται σε όλο τον κόσμο με τη χημείο θεραπεία».
Εδώ και χιλιετηρίδες, η ανθρωπότητα έχει, λίγο ως πολύ συνειδητά, την εμπειρία οτι στην πραγματικότητα, όλες οι ασθένειες έχουν μια ψυχική καταγωγή. Αυτό είναι κάτι που έχει εδραιωθεί μέσα στη παγκόσμια παρακαταθήκη γνώσης. Μόνον η «μοντέρνα ιατρική» συνεχίζει να θεωρεί την ζωντανή ύπαρξή μας ως ένα σάκο γεμάτο χημικούς τύπους.
Στο 3ο τεύχος του ΖΕΝΙΘ (Απρίλιος-Μάϊος 2005), είχε δημοσιευτεί ένα άρθρο μου για τον Δρ. Χάμερ και τη Νέα Ια τρική, με τίτλο Ο Νικητής του Καρκίνου Σαπί ζει στη Φυλακή! Η Καταστολή της Νέας Ιατρι κής του Δρ. Χάμερ από το Ιατρικο-Φαρμακευ-ακό Κατεστημένο. Το άρθρο εκείνο πυροδό τησε το ενδιαφέρον πολλών φίλων, που μας έστειλαν επιστολές και μηνύματα, ζητώντας περισσότερες πληροφορίες για τον Δρ. Χάμερ και τη θεωρία του. Για χάρη τους, αλλά και για χάρη των υπολοίπων που δεν έτυχε να διαβά σουν εκείνο το τεύχος, δημοσιεύουμε σήμερα την παρακάτω αποκλειστική συνέντευξη με τον αποφυλακισμένο πια. Δρ. Χάμερ. Αν και ούτε το ΖΕΝΙΘ, ούτε εγώ προσωπικά δεν συμμεριζόμαστε τις αντσιωνιστικές απόψεις που εκφράζει ο Δρ. Χάμερ (ο οποίος κα ταγγέλλει ανοιχτά ότι «το εβραϊκό λόμπι» Βρίσκεται πίσω από τις μεγάλες φαρμακοβιο μηχανίες που στηρίζουν και διαδίδουν τα χημειοθεραπευτικά σκευάσματα), παρόλα αυτά, κρίναμε ότι δεν θα πρέπει να «λογοκρίνουμε» με τη σειρά μας, για ακόμη μια φορά έναν άνθρωπο που έχει «φτύσει αίμα» για το δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του και το πλήρωσε με την στέρηση της ελευθερίας του, ρισκάροντας ακόμη και την ίδια τη ζωή του.
Δρα Χάμερ, πρόσφατα, τον περασμένο Φλεβάρη, βγήκατε από τη γαλλική φυλακή του Fleury-Merogis, όπου περάσατε ενάμιση ολόκληρο χρόνο. Πείτε μας, αν θέλετε, δυο λόγια για την «εμπειρία» σας εκεί…
Το Φλερύ-Μεροζί είναι ένα ιδιωτικό εβραϊκό στρατόπεδο συγκέντρωσης, χτισμένο πάνω στο σχήμα ενός τεράστιου άστρου του Δαβίδ, προορισμένο αρχικά για 7.000 κρατούμενους, ενώ τώρα κρατούνται εκεί 15.000, δυο σε κάθε κελί. Η ιδεολογία της υπηρεσίας αυτής είναι εβραϊκή. Ήμουν στην πτέρυγα Δ5, ειδική πτέρυγα για τους ψυχοπαθείς και τους ναρκομανείς. Ο γιατρός της πτέρυγας ήταν ψυχίατρος και οι 2.000 κρατούμενοι εκεί δηλώνονταν επίσημα ψυχικά άρρωστοι. Τρείς φορές χρειάστηκε ν’ αντισταθώ με νύχια και με δόντια για ν’ αποφύγω τον αναγκαστικό ψυχιατρικό εγκλεισμό. Πρόκειται για το χειρότερο στρατόπεδο συγκέντρωσης που υπάρχει στην Ευρώπη σήμερα.
Πόσα χρόνια σας καταδιώκουν για τις ιδέες σας και τη θεωρία σας για τον καρκίνο; Ποιοι θεωρείτε ότι υποκινούν αυτήν την καταδίωξη, ποιοι επιζητούν την εξόντωση σας;
Καταδικάστηκα ερήμην οπό το γαλλικό δικαστήριο του Σαμπερύ σε τρία χρόνια φυλάκιση, για «παρακίνηση προς τη Νέα Ιατρική με σκοπό την εξάσκηση της;», μέσω, υποτίθεται, της κυκλοφορίας των βιβλίων μου στα γαλλικά. Σύμφωνα με το δικαστήριο, πριν 10 χρόνια, κάποιοι ασθενείς που δεν γνωρίζω καν, είχε τύχει να δια βάσουν τα Βιβλία μου, λίγο πριν πεθάνουν, χω-ρίς να μπορέσουν να θεραπευτούν απλά και μό νο διαβάζοντάς τα! Αλλά Βέβαια, πριν από αυτό, «τύχαινε» οι ασθενείς αυτοί να έχουν “κατα δικαστεί» σαν ανίατοι από τους γιατρούς τους, οι οποίοι τους είχαν στείλει σπίτι να πεθάνουν, αφού πρώτα είχαν υποστεί καμιά εικοσαριά γύ ρους Βαριάς χημειοθεραπείας». Ο δικαστής του Σαμπερύ, Francois Bessy, αποδείχτηκε αργότερα ότι ήταν ο αρχιραβίνος της Σαβοΐας, επι κεφαλής των 10 ταλμουδικών σχολείων του Chambery και του Aix-les-Bains, που βρίσκεται στα 5 χλμ. από το Σαμπερύ και την ίδια στιγμή, ο υψηλότερος ιεραρχικά ραβίνος της Γαλλίας.
Σύμφωνα με το δικαστήριο, πριν 10 χρόνια, κάποιοι ασθενείς πον δεν γνωρίζω καν, είχε τύχει να διαβάσουν τα βιβλία μου, λίγο πριν πεθάνουν, χωρίς να μπορέσουν να θεραπευτούν απλά και μόνο διαβάζοντας τα!
Πότε και με ποιο τρόπο πρωτο-ανακαλύψατε την επαναστατική θεωρία σας για τον καρκίνο;
Στις 7 Δεκεμβρίου του 1978, ο γιός μου Ντερκ πέθανε, μετά από τέσσερα μήνες αγώνα κατά του θανάτου, που οφειλόταν στις αστοχες βολές της καραμπίνας ενός δολοφόνου (σημείω ση της Αριάδνης Γερούκη: παρεμπιπτόντως, επρόκειτο για ένα τραγικό ατύχημα σε μια λίμνη των Γαλλικών Άλπεων, που προκάλεσε κατά λάθος ο πρίγκιπας της Ιταλίας, Βίκτωρ Εμμανουέλ της Σαβοΐας, ο οποίος ποτέ δεν καταδι κάστηκε για την πράξη του). Δύο μήνες αργότερα, διαπίστωσα καρκίνο στους όρχεις;. Παρά την θέλησή μου, μου αφαιρέθηκε ο ένας όρχις. Από εκείνη τη στιγμή άρχισα να ενδιαφέρομαι και να ερευνώ αν έχει συμβεί και στους άλλους ασθενείς κάτι παρόμοιο.
Εκείνη την εποχή, οι γιατροί, μετά από μια κρίση περιτονίτιδας, δεν μου είχαν δώσει παραπάνω από 1% πιθανότη τα επιβίωσης. Τρία χρόνια αργότερα, από τη θέση του βοηθού διευθυντού παθολογίας, είχα την δυνατότητα να εξετάσω συστηματικά αυτό το ζήτημα στην γυναικολογική κλινική καρκινοπαθών, που είναι παράρτημα του Πανεπιστημί ου του Μονάχου. Όταν ανακάλυψα τον «Σιδη ρού Κανόνα του Καρκίνου», ότι δηλαδή ο κάθε καρκινικός όγκος αναπτύσσεται μετά από ένα DHS (Σύνδρομο Ντερκ Χάμερ), ένα σοκ ρήξης (conflict shock), που μας βρίσκει «εξ απήνης», τελείως ανυπεράσπιστους, εξέθεσα την θεωρία μου στους προϊστάμενους της κλινικής. Μου εί παν να την αποκηρύξω, ή να φύγω από την κλι νική. Έφυγα από την κλινική.
Ποιές είναι οι βασικές διαφορές της θεωρίας σας και της επίσημης ιατρικής της λεγόμενης«της Σχολής»;
Η προ-ιατρική,ή συμβατική ιατρική είναι ένας μη επιστημονικός πολτός,που βασίζεται σε πέντε χιλιάδες αναπόδεικτες υποθέσεις.Βασίζεται σε ένα εβραιο-χριστιανικό δυϊστικό σύστημα πεποιθήσεων ,που διαχωρίζει τα πάντα σε «καλά» και «κακά»,σε «καλοήθη» και «κακοήθη» και που σχηματίζει ένα μείγμα πεποιθήσεων χωρίς καμιά επιστημονική βάση.Όλες οι αλλαγές, οι συμπαθητικο-τονικές και παρασυμπαθητικο-τονικές αλλαγές, διακηρύχτηκαν «κακές».
Χάρη στη Νέα Γερμανική Ιατρική, που δεν βασίζεται σε καμία απολύτως υπόθεση και γι’αυτό είναι αυστηρά επιστημονική,γνωρίζουμε οτι κάθε λεγόμενη «αρρώστια»είναι στην πραγματικότητα μια απο τις δύο φάσεις του Ειδικού Βιολογικού Προγράμματος(Senseful Biological Specialprogram,SBS)που έρχεται να αποκαταστήσει μια ρήξη που διέρχεται σε σωματικό-ψυχολογικό επίπεδο ο οργανισμός:είτε πρόκειται για την «κρύα»συμπαθητική φάση της ενεργού ρήξεως, είτε για την «ζεστή» παρασυμπαθητική φάση της επούλωσης(=λήξεως της ρήξης).
Φυσιολογικώς εχόντων των πραγμάτων,το 98% των ανθρώπων και των ζώων επιβιώνουν απο ένα τέτοιο Ειδικό Βιολογικό Πρόγραμμα(SBS).Στην συμβατική ιατρική,τα περισσότερα απο αυτά τα SBS –όχι μόνον ο καρκίνος-αντιμετωπίζονται με δηλητήρια (χημειο-θεραπεία) και μορφίνη, ενώ το 98% των ασθενών πεθαίνουν.
Τι ακριβώς προτείνετε ως θεραπεία για τον καρκίνο; Ποια η διαφορά σας με τη συμβατι κή ιατρική;
Στη Φύση τα ζώα επιβιώνουν από τα Ειδικά Βιολογικά Προγράμματα αποκατάστασης όπως ο καρκίνος, χωρίς καμιά φαρμακευτική θερα πεία, κατά 95%. Οι άνθρωποι μπορούν κι αυτοί να επιβιώσουν από ένα SBS κατά 98%, αν και δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν το ένστικτο τους όπως τα ζώα..
Γιατί πεθαίνουν οι οσθενείς με την προ-ιατρική (συμβατική ιατρική);
Πεθαίνουν εξαιτίας του πανικού που τους δημιουργούν οι ίδιοι οι γιατροί! «Έχείς καρκίνο και δεν θα ζήσεις για πολύ ακόμη…». Από τον πανικό προκαλούνται και άλλα διαδοχικά SBS και ούτω καθ’ εξής… Απλά, το 98% θα μπορούσε να επιβιώσει χωρίς φάρμακα και χωρίς, φυσικά, πανικό, γιατί η Φύση έχει τελειοποιήσει τα Ειδικά Βιολογικά Προγράμματα αποκατάστασής της, επί εκατομμύρια χρόνια…
Γιατί ακριβώς είναι επικίνδυνες οι χημειοθεραπείες;
Η χημειοθεραπεία είναι μια απάτη, είναι απλά μια δηλητηρίαση με σκοπό την εξόντωση των ασθενών. Κανένας γιατρός δεν την παίρνει για τον εαυτό του ή την οικογένεια του και κανέναν Εβραίος στον κόσμο δεν κάνει ποτέ χημειοθεραπεία. Η θνησιμότητα της χημειοθεραπείας, σύμφωνα με το Κέντρο Έρευνας Καρκίνου της Χαϊδελβέργης, ανέρχεται στο 98%!!!
Έχετε προχωρήσει σε διπλές τυφλές έρευνες (double blind projects), δηλαδή έχετε κάνει συγκριτικές μελέτες για να δείτε το ποσοστό θανάτου των ασθενών που έκαναν χημειοθε ραπεία, σε σύγκριση με αυτούς που ακολουθήσανε την εναλλακτική μέθοδό σας;
Για ηθικούς λόγους, δεν συμφωνώ στη μέθοδο των διπλών τυφλών ερευνών, όταν πρόκειται να χρησιμοποιηθεί ένα θανατηφόρο δηλητήριο. Το διοικητικό δικαστήριο του Sigmaringen έκρινε οτι η Νέα Ιατρική μπορεί να θεωρηθεί επιστημονικά έγκυρη, Επιβεβαιούμενη μέσω της αναπαραγωγής των αποτελεσμάτων της σε κάθε επόμενη περίπτωση ασθενούν.
Τελικά οι ασθενείς πεθαίνουν απο τον καρκίνο ή απο τις χημειοθεραπείες στις οποίες υποβάλλονται;
Είναι αδιαμφισβήτητο όχι τα ζώα επιβιώνουν από τον καρκίνο (= Ειδικό Βιολογικό Πρόγραμ μα) κατά 95%. Το Ιδιο ποσοστό θα ίσχυε και στους ανθρώπους αν κανείς δεν τους δημιουργούσε τον πανικό. Αντίστοιχα, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, το 98% τωνασθενών που υποβάλλεται σε χημειοθεραπεία, πεθαίνει. Τα συμπεράσματα δικά σας.
Σήμερα, πολλοί γιατροί εγκαταλείπουν τη συμβατική ιατρική και ακολουθούν εναλλακτικές μεθόδους. Γνωρίζετε άπλες περιπτώσεις γιατρών που να έχουν διωχθεί δικαστικά για την πρακτική τους, όπως εσείς; Νοιώθετε ότι συμμετέχετε (ή θα θέλατε να συμμετάσχε τε) σε ένα παγκόσμιο δίκτυο εναλλακτικής αντιμετώπισης του καρκίνου;
Η αποκαλούμενη εναλλακτική μέθοδος «κατά του καρκίνου» δεν έχει καμιά σχέση σε τη Νέα Ιατρική. Διότι και αυτοί θέλουν να «πολεμήσουν κατά του καρκίνου». Αυτά είναι ανοησίες. Αν ο κάθε καρκίνος μας δείχνει ένα Ειδικό Βιολογικό Πρόγραμμα, τότε επιβιώνει κανείς καλύτερα μαζί με τον καρκίνο, παρά χωρίς αυτόν! Γιατί να πα λεύουμε κατά του «κατά τού καρκίνου» (good thing cancer) και επιπλέον να καταστρέφουμε το κύκλωμα ανατροφοδότησα της Φύσης;
Πιστεύετε ότι μοναδική αιτία του καρκίνου είναι η βιολογική ρήξη-σοκ; Τι γίνεται με αυτά που θεωρούνται κλασσικές αιτίες του καρκίνου, όπως το κάπνισμα, τα τοξικά τρόφιμα, ηλεκτρο μαγνητική ακτινοβολία, ραδιενέργεια κλπ;
Δεν είναι θέμα «πίστης». Η εγκυρότητα της Γερμανικής Νέας Ιατρικής έχει διαπιστωθεί με αστρονομική ακρίβεια, λόγω της «αναπαραγωγιμότητας» των αποτελεσμάτων της. Δεν είναι θέμα πεποίθησης, γιατί η Γερμανική Νέα Ιατρική αποδεικνύεται στη πράξη. Οπότε όλες οι άλλες λεγόμενες «αιτίες καρκίνου», αυτόματο απο δεικνύονται λανθασμένες υποθέσεις.
Η εναλλακτική θεραπεία του καρκίνου συνήθως προτείνει βιταμίνες, φρούτα, λαχανικά, αποχή από κρέας και αλκοόλ, θεραπευτικά Βότανα, καθώς επίσης, χαλάρωση, διαλογι σμό, ψυχοθεραπεία κλπ. Ποια είναι η γνώμη σας για αυτές τις μεθόδους;
Όλα αυτά οφείλονται σε μια «θεολογική κακοδοξία». Πιστεύουμε ότι θα μπορέσουμε να «πολεμήσουμε» το «κακό» (αρρώστια) με το «καλό» (υγιεινή διατροφή κλπ).
Καταδικαστήκατε για «παρακίνηση σε άσκηση ιατρικής χωρίς εξουσιοδότηση». Τι εννοούν «χωρίς εξουσιοδότηση»; Τι είδους αδίκη μα είναι αυτή η «παρακίνηση»;
Τιμωρήθηκα για «παρότρυνση προς την Νέα Ια τρική με σκοπό την εξάσκηση», εξαιτίας των βι βλίων μου. Αυτό έγινε χωρίς νο γνωρίζω προσωπικά κανέναν από τους καταγγέλοντες ασθενείς-υποτιθέμενους αναγνώστες μου. Εξάλλου, είχα να πατήσω το πόδι μου στη Γαλλία δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια. Καταδικάστηκα από έναν δικαστή, τον Bessy, που είναι ταυτόχρονα ο υψηλότερος ραβίνος στην Γαλλία. Με τον ίδιο τρόπο, αν κανείς κάποια στιγμή, στην Αργεντινή ή οτην Αυστραλία, διαβάσει τα Βιβλία μου και παρατήσει την χημειοθεραπεία και μετά από λί γο, πεθάνει εξαιτίας της, τότε, μπορεί να κριθώ εγώ υπεύθυνος και να καταδικαστώ, επειδή κυκλοφόρησαν τα Βιβλία μου στα ισπανικά ή στα αγγλικά! Βαθιά μεσαιωνική Ιερά Εξέταση…
Γιατί το γαλλικό κράτος (αστυνομία, δικα στές, μέσα μαζικής ενημέρωσης κλπ) ένοιωσε να απειλείται τόσο πολύ από την απόρριψη της χημειοθεραπείας; Απ’ ό, η διάβασα στο Διαδίκτυο, προσπάθησαν να σας συνδέσουν ακόμη και με «σέκτες» που χρησιμοποιούν «πνευματική θεραπεία», σας συκοφάντησαν ότι δεν είστε καν γιατρός και τελικά, σας κατα δίκασαν για τον θάνατο κάποιων ανθρώπων που, απλά, είχαν διαβάσει το βιβλίο σας, μετά από περίοδο βαριάς και πολύχρονης χημείο· θεραπείας… Δεν υπήρξαν κάποιοι δημόσιογράφοι να σας υποστηρίξουν;
Πιστεύετε ότι τελικά το οικονομικό-πολιτικό-επικοινωνιακό σύστημα είναι ένα μπλόκ που κινείται ανά λογα με τα συμφέροντα της μεγάλης βιομη χανίας; Πώς μπορούμε να προστατευτούμε από αυτό το σύστημα;
Το γαλλικό κράτος είναι συνώνυμο με τα συμφέροντα των ραβίνων και των Σιωνιστών. Για κάθε Εβραίο που ζει στον κόσμο, απαγορεύεται άλλη θεραπεία πλην της Νέας Ιατρικής.Αυτοί επιβιώνουν κατά 98% από τον καρκίνο, που τον ονομάζουν απλώς «φλεγμονή» (inflammation).Αλλά οι μη-εβραϊκοί πληθυσμοί οδηγούνται στη χημειοθεραπεία με θνησιμότητα 98%…
Μίλησα με έναν φίλο ακτινολόγο, ειδικό στον μαγνητικό τομογράφο και μου είπε ότι αυτά που περιγράφετε ως «Εστίες Χάμερ» εί ναι απλά κυκλικά artifacts, που εμφανίζονταν στα μηχανήματα παλιότερης τεχνολογίας, ενώ τώρα πλέον, στον μαγνητικό τομο γράφο, δεν εμφανίζονται καν…
Φαίνεται ότι ο φίλοί σου δεν έχει διαβάσει κανένα από τα βιβλία μου. Γιατί θα είχε δει ότι γράφω ξεκάθαρα ότι η Εστία Χάμερ εμφανίζεται στον μαγνητικό τομογράφο, μόνο αν είναι ενεργή επί μεγάλο χρονικό διάστημα. Οι Εστίες Χά μερ έχουν εξάλλου επιβεβαιωθεί και επίσημα από την εταιρία SIEMENS (Σημείωση Αριάδνης Γερούκη: βλέπε συνημμένη φωτογραφία του σχετικού εγγράφου της εταιρίας).
Σύμφωνα με τη θεωρία σας οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν από τον καρκίνο, αλλά από τον φόβο, που τους δημιουργεί νέα σοκ, νέες εστίες καρκίνου και από τις καταστροφικές χημειοθεραπείες. Πώς εξηγείτε τις περιπτώσεις ασθενών που πεθαίνουν από καρκίνο, χωρίς καν να γνωρίζουν ότι πάσχουν;
Είναι όπως τα λες. Κάποιοι, το 2%, πεθαίνουν. Απλά το 98% μπορεί να επιβιώσει, αν δεν πέσουν θύματα του πανικού τους, λόγω της απαισιόδοξης πρόγνωσης των γιατρών. Το Ειδικό Βιολογικό Πρόγραμμα (= καρκΙνος) είναι κάτι καλό και υπάρχει και στους ανθρώπους και στα ζώα. Παρόλα αυτά, ούτε οι άνθρωποι, ούτε τα ζώα δεν είναι αθάνατα…
θα λέγατε ότι υπάρχει ένα σημείο «χωρίς επιστροφή» στον καρκίνο; Δηλαδή, όσο αναπτυγμένος και σοβαρος κι αν είναι ένας όγκος, υπάρχει δυνατότητα, αν βέβαια κάποιος κατανοήσει το αρχικό σοκ (τη βιολογική-ψυχολογική ρήξη) που τον προκάλεσε, να θεραπευτεί;
Στην εποχή μας: οι άνθρωποι έχουν «ξεμάθει» πώς να ξεπερνούν τις φάσεις επούλωσης (θεραπείας) τους με ηρεμία και χωρίς πανικό. Οταν η φάση δημιουργίας του καρκίνου έχει διαρκέσει πολύ χρόνο, και η φάση επούπωσής του θα χρειαστεί να κρατήσει επίσης πολύ χρόνο. Αλλά κανείς δεν χρειάζεται να πεθάνει σε αυτή τη διαδικασία.
Ποια είναι τα σχέδια σας για το μέλλον;
Κάθε μέρα που περνάει, εκατό χιλιάδες ασθενείς δολοφονούνται σε όλο τον κόσμο με τη χημείο θεραπεία». Τα σχέδια μου και οι ευχές μου αφορούν αυτούς τους ανθρώπους. Εύχομαι να φτάσει η μέρα. που θα μπορούν να επιβιώνουν φυσικά, με τη Νέα Ιατρική και να μην οδηγούνται σε αυτή τη μαζική εξόντωση. Για να γίνει αυτό, η Γερμανική Νέα Ιατρική θα πρέπει να νομιμοποιηθεί. Επίσης, θα χρειαζόταν να γί νει ένα μικρό νοσοκομείο για να υποδέχεται τις επείγουσες περιπτώσεις.
Γράμματα από τη Φυλακή Στις 21 Οκτωβρίου 2004, λίγες μέρες μετά τη μεταγωγή του στη γαλλική φυλακή του Φλερύ-Μεροζί, ο Χάμερ έγραφε μέσα από το κελί του:
«Οι τελευταίες τρεις μέρες ήταν μια απόλυτη φρίκη. Επί 45 ώρες μου στέρησαν τον ύπνο. Έμπαιναν μέσα ξανά και ξανά και με έγδυναν για «έρευνα». Επί δύο μέρες έπρεπε να κοιμηθώ πάνω στο παγωμένο τσιμεντένιο πάτωμα, χωρίς κουβέρτα και χωρίς στρώμα. Το μοναδικό φαγητό ήταν μισό σάντουιτς και μισό λίτρο νερό… Γιο να απαλλαγώ από εκείνη τη βρώμα θα χρειαζόταν μια λεγεώνα από καθαρίστριες, να δουλεύουν κανένα μήνα…
Νοιώθω ότι βρίσκομαι μέσα σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης. Από την αρχή μου «συνέστησαν» να υποβληθώ σε ψυχιατρική παρακολούθηση…»
Λίγο αργότερα, τον Δεκέμβρη του 2004, έγραφε απευθυνόμενος στον κόσμο της Γερμανίας που του συμπαραστάθηκε με διαδηλώσεις δια-μαρτυρίας:
«Αγαπητοί φίλοι,
Σας ευχαριστώ από τα βάθη της κορδιάς μου. Η συνείδηση μου δεν θα ήταν ήσυχη, αν αυτή η τιμή της συμπαράστασης σας γινόταν μόνο για τον μικρό ασήμαντο εαυτό μου. Τη δέχομαι για χάρη του μεγαλύτερου κοινού καλού. Νοιώθω τιμή να υπηρετώ εδώ μέσα στη φυλακή που είναι σαν στρατόπεδο συγκέντρωσης, αντιπρο-σωπεύοντας όλους τους ασθενείς σε όλο τον κόσμο και τη Νέα Ιατρική… Φίλοι μου, κατεβήκατε στους δρόμους να διαμαρτυρηθείτε για τα παιδιά σας, για τις γυναίκες και τους συγγενείς σας, γιατί μια μέρα αυτοί θα δολοφονούνται με ποντικοφάρμακο, μεταμφιεσμένο σαν χημειοθεραπεία, ή θα εκτοπίζονται και θα εξουδετερώνονται, γιατί θα έχουν τολμήσει να ασκήσουν κριτική στο σύστημα… Τα παιδιά σας θα είναι περήφανα για σας, επει δή αντισταθήκατε και είπατε: «Φτάνει πια!» στη μαζική δολοφονία… Δύο δισεκατομμύρια άνθρωποι έχουν οδηγηθεί στο θάνατο από τη χη μείο-»θεραπεία» σε ολόκληρο τον κόσμο, κα τά την τελευταία εικοσαετία…
Τη μέρα που οι υπεύθυνοι για τις μαζικές αυτές δολοφονίες θα αναγνωριστούν σαν τους χειρότερους εγκληματίες στην ανθρώπινη Ιστορία, εσείς θα μπορείτε να κοιτάξτε τα παιδιά σας στα μάτια και να πείτε: «Εγώ ήμουν με τη σωστή πλευρά, τη πλευρά της αλήθειας!»…
Ξέρω γιατί με ρίξανε στη φυλακή και θα αγωνιστώ να ολοκληρώσω το έργο που ανάλαβα, όσο καλύτερα μπορώ, εδώ, σε αυτό το παγωμένο κελί…..
Της Αριάδνης Γερούκη
ΠΗΓΗ

Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2010

H IΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

H IΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

(Λίγα λόγια για τη ζωή και το έργο του Θουκυδίδη)




ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΥΛΗΣ: ΒΗΧΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Στη Φιλοσοφία - λέει ο Ενγκελς - όπως και σε πολλούς άλλους τομείς, αναγκαζόμαστε κάθε τόσο να ξαναγυρνούμε "στις κατακτήσεις του μικρού αυτού λαού, που τα καθολικά του χαρίσματα και η δραστηριότητά του του εξασφάλισαν στην ιστορία της εξέλιξης της ανθρωπότητας μια θέση που κανείς άλλος λαός δε μπορεί να του τη διεκδικήσει... στις πολυποίκιλες μορφές της ελληνικής φιλοσοφίας υπάρχουν κιόλας, σε εμβρυακή κατάσταση, στην πορεία της ανάπτυξής τους, όλες σχεδόν οι απόψεις των κατοπινών θεωριών για τον κόσμο". (σσ. Φ. Ενγκελς, "Διαλεκτική της Φύσης").
Είναι αξιοσημείωτο ότι η στροφή στην ιστορία του δυτικού-ευρωπαϊκού πολιτισμού, αρχίζει με την εποχή της Αναγέννησης, δηλ. ακριβώς με την αναβίωση της ελληνικής αρχαιότητας. "Μέσω των χειρογράφων που σώθηκαν με την πτώση του Βυζαντίου, μέσω των αρχαίων αγαλμάτων που ξεθάφτηκαν απο τα ερείπια της Ρώμης, μπροστά στην άκθαμβη Δύση ορθώθηκε ένας νέος κόσμος - η ελληνική αρχαιότητα. Μπροστά στις φωτεινές μορφές της εξαφανίστηκαν οι οπτασίες του Μεσαίωνα" (σσ Φρ. Ενγκελς "Διαλεκτική της Φύσης").

Το ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ στη νέα του Σελίδα Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΚΛΑΣΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ φιλοδοξεί να δώσει την σωστή άποψη για την αρχαία Ελλάδα και τον Πολιτισμό της. Στο δεύτερο μέρος αυτού του αφιερώματος μιλάμε για τη ζωή και το έργο του Θουκυδίδη.


Σύγχρονος, αλλά πιο νέος από τον Ηρόδοτο (στον οποίο αναφερθήκαμε στο προηγούμενο σημείωμά μας) ήταν ο αθηναίος Θουκυδίδης, γιος του Ολόρου (έζησε περίπου στα χρόνια 460-395). Καταγόταν από πλούσια και αριστοκρατική οικογένεια της Θράκης. Το 424, στην περίοδο του πελοποννησιακού πολέμου, ο Θουκυδίδης εκλέχτηκε στρατηγός και στάλθηκε επικεφαλής μοίρας του στόλου, για να φρουρήσει τις θρακικές ακτές από τους Σπαρτιάτες. Όταν η Αμφίπολη δέχτηκε επίθεση, ο Θουκυδίδης δε μπόρεσε να τη βοηθήσει έγκαιρα και γι΄ αυτό κατηγορήθηκε για προδοσία και εξορίστηκε από την Αθήνα. Πέρασε στην εξορία είκοσι χρόνια και γύρισε στην Αθήνα μόνον όταν τελείωσε ο πόλεμος. Στα χρόνια της εξορίας του ο Θουκυδίδης άρχισε να δουλεύει το έργο του, για την ιστορία του πελοποννησιακού πολέμου. Πριν αρχίσει να γράφει, αφιέρωσε πολλά χρόνια στη συλλογή του υλικού. Το πιθανότερο είναι ότι ο Θουκυδίδης άρχισε να γράφει το έργο του ύστερα από την επιστροφή του στην Αθήνα και σκόπευε να εκθέσει την ιστορία όλου του πολέμου. Όμως ο θάνατος τον εμπόδισε να πραγματοποιήσει τη σκέψη του. Η έκθεσή του διακόπτεται στα 411 (εικοστό χρόνο από την έναρξη του πολέμου).
Το έργο του Θουκυδίδη διαιρείται σε οκτώ βιβλία. Το πρώτο είναι η εισαγωγή στην ιστορία του πελοποννησιακού πολέμου. Αρχίζει από την ιστορία των μακρινών χρόνων και οδηγεί τον αναγνώστη ως τα γεγονότα του πολέμου. Αυτή η διαίρεση, που έγινε ύστερα από το Θουκυδίδη, ανταποκρίνεται στην πορεία της έκθεσης και διατηρεί τη σημασία της μέχρι σήμερα. Ο Θουκυδίδης είναι νεότερος από τον Ηρόδοτο μόνο 25-30 χρόνια, αλλά από την άποψη της κοσμοαντίληψης, του ύφους, της στάσης απέναντι στο αντικείμενο της έκθεσής του, τα έργα τους είναι έργα διαφορετικών εποχών. Η ιστορία του Ηρόδοτου είναι ως ένα ορισμένο βαθμό λογοτεχνικό έργο: η φαντασία και η αλήθεια δεν ξεχωρίζουν πάντα αναμεταξύ τους. Το έργο του Θουκυδίδη είναι έργο ενός σοβαρού ιστορικού και στοχαστή που από τότε εφάρμοσε τις μέθοδες και τους τρόπους της σημερινής ιστοριογραφίας, πράγμα που αποτελεί μια τεράστια κατάκτηση του αρχαίου κόσμου. Τόσο η κοσμοαντίληψη, όσο και οι πολιτικές απόψεις του Θουκυδίδη, διαμορφώθηκαν στην Αθήνα τον αιώνα του Περικλή, που ο Θουκυδίδης παρέμεινε θαυμαστής του σ΄ όλη του τη ζωή. Ήταν η εποχή της άνθισης της σοφιστικής, και ο Θουκυδίδης βρισκόταν κάτω από την αναμφισβήτητη επίδραση των σοφιστών. Αυτή η επίδραση φαίνεται τόσο στη γενική ορθολογιστική στάση του απέναντι στην πραγματικότητα, στην άρνησή του να εξηγήσει τα ιστορικά γεγονότα με την επίδραση υπερφυσικών δυνάμεων, όσο και στις προσπάθειες γενίκευσης, στην αντιπαράθεση των μαρτυριών και στην αντίκρουση αυτής ή εκείνης της γενικής θέσης, ακόμα και στο ίδιο το ύφος με το οποίο είναι γραμμένη η "Ιστορία του πελοποννησιακού πολέμου".
Η αναζήτηση της αλήθειας είναι, σύμφωνα με τα λόγια του Θουκυδίδη, ο βασικός σκοπός του έργου του. Για τους προγενέστερους ο Θουκυδίδης μιλάει με περιφρόνηση. Για τους λογογράφους - και ανάμεσα σ΄ αυτούς, καθώς φαίνεται, λογαριάζει και τον Ηρόδοτο - ο Θουκυδίδης λέει ότι όπως συνθέσανε τις αφηγήσεις τους "ενδιαφέρονταν περισσότερο για την ευχαρίστηση των ακροατών τους παρά για την αλήθεια, εφόσο τα γεγονότα που αφηγούνται είναι αδύνατο να εξακριβωθούν και πολλά από αυτά με το πέρασμα του χρόνου κατάντησαν απίστευτα παραμύθια" (σσ Θουκυδίδη, Ιστορία του πελοποννησιακού πολέμου). Το Θουκυδίδη μπορούμε να τον θεωρήσουμε ιδρυτή της ιστορικής κριτικής. "Και όσα γεγονότα συνέβησαν τον καιρό του πολέμου δε θεώρησα σωστό να τα γράψω - λέει ο Θουκυδίδης - όπως τα πληροφορήθηκα από οποιονδήποτε που παραβρέθηκε σ΄ αυτά, ούτε όπως εγώ νόμιζα. Αλλά περιέγραψα τα γεγονότα - και σε όσα βρέθηκα ο ίδιος και όσα άκουσα από τους άλλους - αφού προηγούμενα τα εξέτασα ένα προς ένα και με κάθε δυνατή ακρίβεια". (σσ Θουκυδίδη, Ιστορία του πελοποννησιακού πολέμου). Η επιλογή των πηγών και ο καθορισμός της αυθεντικότητάς τους παρουσίαζε σημαντικές δυσκολίες: "...γιατί οι αυτόπτες μάρτυρες των ξεχωριστών γεγονότων δε διηγούνταν με τον ίδιο τρόπο το ίδιο γεγονός, αλλά όπως τους έκανε να τα βλέπουν η συμπάθειά τους προς τους αντίπαλους ή όπως τα είχε συγκρατήσει η μνήμη τους". (σσ στο ίδιο). Έτσι ο Θουκυδίδης έπαιρνε υπόψη του τις ανακρίβειες της μετάδοσης και το μεροληπτικό χαρακτήρα των μαρτυριών των συγχρόνων του. Έδινε μεγάλη σημασία στην εκλογή του υλικού και επισκέφτηκε ο ίδιος τα σημεία εκείνα όπου διαδραματίστηκαν τα σπουδαιότερα γεγονότα του πελοποννησιακού πολέμου. Εκτός από τις μαρτυρίες των συγχρόνων του, ο Θουκυδίδης χρησιμοποίησε και ντοκουμέντα, και μερικά απ΄ αυτά τα παρέθεσε ολόκληρα στο έργο του. Η συνθήκη της Αθήνας με το Αργος, τη Μαντίνεια και την Ηλιδα έφτασε ως εμάς και με το έργο του Θουκυδίδη και με μορφή επιγραφής. Η σύγκριση που έγινε έδειξε ότι τα δύο κείμενα είναι σχεδόν ολότελα όμοια. Υπάρχουν μόνο μερικές αλλαγές στο ύφος, που μπορούμε να τις εξηγήσουμε με το γεγονός ότι το κείμενο του Θουκυδίδη έφτασε στα χέρια μας με κάποιες αλλοιώσεις.
Ο Θουκυδίδης ξεχωρίζει καθαρά τις αιτίες και τις αφορμές των γεγονότων. Σε αντίθεση από τον Ηρόδοτο, που δεν είχε ακόμα απαλλαχτεί από την απλοϊκή πίστη στα θαύματα, το Θουκυδίδη μπορούμε να τον ονομάσουμε ορθολογιστή ιστορικό. Αν και αναφέρει κάθε είδους προβλέψεις, όμως αμφιβάλλει γι΄ αυτές και οπωσδήποτε δεν τις δίνει ξεχωριστή σημασία. Θεωρεί την καταιγίδα, την έκλειψη, το σεισμό σαν καθαρά φυσικά φαινόμενα και δε βλέπει σ΄ αυτά τίποτε το υπερφυσικό, όπως μερικοί προληπτικοί σύγχρονοί του. Όμως ο Θουκυδίδης δεν κατόρθωσε να υπερνικήσει την πίστη του στη μοίρα, που είναι χαρακτηριστική για τους συγχρόνους του και εκφράστηκε με θαυμασμό για την τραγωδία. Οι άνθρωποι είναι ανίσχυροι να παλέψουν με τις αναποδιές της τύχης, να είναι "οι ταμίες" της δηλ. οι κύριοί της. Η πίστη στη μοίρα χαρακτηρίζει και όλη την κατοπινή αρχαία ιστοριογραφία, τόσο την ελληνική όσο και την ρωμαϊκή.
Τα είκοσι κεφάλαια του πρώτου βιβλίου (σύμφωνα με την καθιερωμένη διαίρεση) φέρνουν συνήθως τον τίτλο "Αρχαιολογία του Θουκυδίδη" και χρησιμεύουν σαν εισαγωγή, στην αφήγηση των γεγονότων που συνέβησαν αμέσως πρίν από τον πελοποννησιακό πόλεμο. Η εισαγωγή έπρεπε να καθρεφτίζει τη βασική ιδέα του Θουκυδίδη, που καταλήγει στο ότι στο παρελθόν της Ελλάδας δεν υπήρξαν πόλεμοι σαν τον πελοποννησιακό. Ο Θουκυδίδης προφανώς δεν γνώριζε σχεδόν τίποτα για την ύπαρξη του κρητο-μυκηναϊκού πολιτισμού. Ο μόνιμος ντόπιος πληθυσμός, κατά τη γνώμη του, εμφανίστηκε στην Ελλάδα πριν λίγο καιρό. Παίρνει δε υπόψη του το ρόλο των φυσικών συνθηκών, την εξάρτηση των ασχολιών των κατοίκων από την ανάπτυξη των ανταλλαγών και το ρόλο του εμπορίου στην ανάπτυξη και τη στερέωση των πόλεων. Το γεγονός ότι οι αρχαίες πόλεις χτίστηκαν σε κάποια απόσταση από τη θάλασσα, ο Θουκυδίδης το εξηγεί με το ότι οι κάτοικοι φοβούνταν τις επιθέσεις των πειρατών. Μιλώντας για την εκστρατεία ενάντια στην Τροία, λέει: "Νομίζω ότι ο Αγαμέμνονας πέτυχε να συγκεντρώσει δυνάμεις για την εκστρατεία περισσότερο γιατί ήταν ο ισχυρότερος από τους συγχρόνους του ηγεμόνες, παρά γιατί είχε στη διάθεσή του τους μνηστήρες της Ελένης, που ήταν δεμένοι (προς το Μενέλαο) με τους όρκους του Τυνδάρεω". (σσ Θουκυδίδη, Ιστορία του πελοποννησιακού πολέμου). Ο Θουκυδίδης αναπαρασταίνει το παρελθόν με βάση τα υπολείμματα του πολιτισμού: το έθιμο που έχουν μερικές περιοχές της Ελλάδας να οπλοφορούν, είναι κατά τη γνώμη του, απόδειξη ότι κάποτε όλοι οι Έλληνες οπλοφορούσαν όπως και οι βάρβαροι. Το γεγονός ότι στον Όμηρο δεν υπάρχει η λέξη "βάρβαρος" αποδείχνει ότι εκείνη την εποχή οι έλληνες δεν ξεχώριζαν ακόμα τους εαυτούς τους από τους άλλους βάρβαρους λαούς. Έτσι ο Θουκυδίδης έκανε την πρώτη απόπειρα να αναπαραστήσει το παρελθόν, αναλύοντας κριτικά τα ντοκουμέντα και τις αφηγήσεις των συγχρόνων κι αυτών που πήραν μέρος στα γεγονότα, τους ποιητικούς θρύλους και τα υπολείμματα των εθίμων και των νόμων που ίσχυαν προηγούμενα. Την καθαυτό ιστορία του πολέμου την εκθέτει ο Θουκυδίδης με χρονολογική σειρά. Σπάνια βγάζει συμπεράσματα και αυτό το αφήνει στον αναγνώστη. Στην πρώτη γραμμή βάζει την πολεμική ιστορία. Οι εκστρατείες, η κατάσταση των στρατευμάτων, η πορεία των πολεμικών επιχειρήσεων περιγράφονται απ΄ αυτόν με μεγάλη γνώση του θέματος, και ορισμένες φορές με εξαντλητική πληρότητα. Αυτό ανταποκρίνεται πλέρια στο σκοπό, που διατυπώνεται στην αρχή του έργου, όπου λέει ότι το έργο του "...το άρχισε μόλις ξέσπασε ο πόλεμος, γιατί σχημάτισε τη γνώμη ότι θα είναι μεγάλος και αξιολογότατος απ΄ όλους τους προηγούμενους πολέμους" (σσ Στο ίδιο). Τα ζητήματα της εσωτερικής και της διπλωματικής ιστορίας ο Θουκυδίδης τα εξετάζει μόνο τόσο, όσο του χρειάζεται για να περιγράψει τις πολεμικές επιχειρήσεις.
Βλέπει καθαρά τη σύνδεση που υπάρχει ανάμεσα στην ιστορία του πολέμου και την εσωτερική ζωή της χώρας. Δείχνει πώς επιδρούσε στην πορεία των πολεμικών γεγονότων ο αγώνας στο εσωτερικό των ξεχωριστών κρατών, ιδιαίτερα στην Αθήνα. Σχετικά με τις πολιτικές του πεποιθήσεις ο Θουκυδίδης είναι μετριοπαθής δημοκράτης, θαυμαστής - όπως είπαμε - του Περικλή και εκτιμά πολύ το Θηραμένη, μετριοπαθή ολιγαρχικό (411 π.Χ.) Ταυτόχρονα ο Θουκυδίδης είναι ενάντια στους ριζοσπαστικούς δημοκρατικούς: Τον Κλέωνα λχ. τον ονομάζει "αισχρότερο απ΄ όλους τους πολίτες". Ωστόσο οι πολιτικές του συμπάθειες δε τον εμποδίζουν να βλέπει τις αντικειμενικές αιτίες των γεγονότων. Βρίσκουμε κιόλας σ΄ αυτόν αντιλήψεις για τη νομοτέλεια των ιστορικών φαινομένων, την πεποίθηση ότι οι ίδιες αιτίες προκαλούν τα ίδια αποτελέσματα. Ο Θουκυδίδης πιστεύει όμως ότι η ανθρώπινη φύση μένει αμετάβλητη. Νομίζει ότι στις περιπτώσεις που εξαφανίζονται οι κατασταλτικές αρχές, η κυριαρχία των παθών κλονίζει τις βάσεις της κοινωνικής τάξης.
Ο Θουκυδίδης είναι σύγχρονος των γεγονότων και έχει πάρει μέρος σ΄ αυτά, όμως το έργο του δεν είναι "απομνημονεύματα", αλλά ιστορία. Για τον εαυτό του μιλάει λίγο, σε σχέση με την αντικειμενική αξία των γεγονότων στα οποία πήρε ο ίδιος άμεσα μέρος: "Έζησα όλο τον πόλεμο - γράφει - λόγω της ηλικίας μου, τον κατάλαβα και πρόσεξα να μάθω με ακρίβεια τα ξεχωριστά επεισόδια. Άλλωστε επειδή επί είκοσι χρόνια, ύστερ΄ από τη στρατηγία μου στην Αμφίπολη, ήμουν εξορία, βρισκόμουν κοντά στις υποθέσεις της μιάς ή της άλλης από τις εμπόλεμες μερίδες - περισσότερο κοντά, εξαιτίας της εξορίας μου, στις υποθέσεις των Πελοποννησίων - και στον ελεύθερο χρόνο μου είχα πολλές δυνατότητες να γνωρίσω τούτα ή εκείνα τα γεγονότα". (σσ Θουκυδίδη, Ιστορία του πελοποννησιακού πολέμου).
Κάνοντας λεπτομερειακή έκθεση των γεγονότων, ο Θουκυδίδης ήταν αναγκασμένος να αναφέρεται σε πολλά πρόσωπα. Δείχνοντας τον ιστορικό ρόλο των διαφόρων πολιτών, δεν απεικονίζει τις ατομικές ιδιότητες του χαρακτήρα τους. Εξαίρεση κάνει μονάχα για πρόσωπα, όπως ο Περικλής ή ο Αλκιβιάδης. Ο Θουκυδίδης δεν αναφέρει επίσης κανένα ανέκδοτο από τη ζωή αυτού ή εκείνου του παράγοντα. Τα ξεχωριστά πρόσωπα σα να χάνουν τη σημασία τους μπροστά σ΄ αυτό το μεγαλειώδικο γεγονός που είναι - σύμφωνα με τη γνώμη του Θουκυδίδη - ο πελοποννησιακός πόλεμος. Πάνω απ΄ όλα βάζει τη λογική, την ικανότητα του προσανατολισμού στα γεγονότα και την πρόβλεψη του μέλλοντος. Η έκθεσή του είναι χρονολογική και συστηματική. Μονάχα σε σπάνιες περιπτώσεις διακόπτεται από παρεκβάσεις, πέρα για πέρα δικαιολογημένες, που εξηγούν μια ορισμένη κατάσταση.
Συνδυάζοντας το βάθος της σκέψης με τη συμπυκνωμένη μορφή της έκφρασης, ο Θουκυδίδης αναγκάζει τον αναγνώστη να παρακολουθεί με ξεχωριστό ενδιαφέρον την πορεία των γεγονότων που εξιστορεί. Ενα από τα χαρακτηριστικά της έκθεσής του, όπως και άλλων αρχαίων ιστορικών, είναι ότι συνθέτει ελεύθερα τους λόγους των ιστορικών προσώπων. Ο ίδιος ο Θουκυδίδης λέει τα παρακάτω σχετικά μ΄ αυτό: "απέδωσα τις ομιλίες έτσι όπως νόμισα εγώ ότι θα έπρεπε να μιλήσει ο κάθε ρήτορας πιο ταιριαστά προς τις ανάγκες της περίστασης: όμως στάθηκα όσο μπορεί πιο κοντά στο βάθος των ιδεών που αληθινά έχουν εκφραστεί". (σσ Στο ίδιο). Ο ρόλος αυτών των ομιλιών στη γενική σύνθεση του έργου είναι ποικίλος. Ο επιτάφιος του Περικλή (λόγος στον ενταφιασμό των αθηναίων στρατιωτών) που εκφωνήθηκε στην αρχή ακόμα του πελοποννησιακού πολέμου, είναι ένα είδος πρόγραμμα της εσωτερικής και εξωτερικής του πολιτικής και παρουσιάζει μια εξιδανίκευση της αθηναϊκής δημοκρατίας, στη λαμπρότερη περίοδο της ύπαρξής της. Κάποτε οι ομιλίες σα να δικαιολογούν μιαν ορισμένη δράση ή να εξηγούν την πορεία των γεγονότων από την άποψη ενός ορισμένου κράτους και της μιας ή της άλλης πολιτικής μερίδας. Στο λόγο του πρέσβη της Κορίνθου στη συνέλευση της Σπάρτης κάνει μια σύγκριση ανάμεσα στους Αθηναίους και τους Σπαρτιάτες, κάνει, όπως θα λέγαμε σήμερα, ένα συγκριτικό χαρακτηρισμό.
Χάρη στο έργο του Θουκυδίδη γνωρίζουμε σήμερα καλά τα γεγονότα του πελοποννησιακού πολέμου. Αλλά δεν εξαντλείται μονάχα σ΄ αυτό η σημασία του. Ο μεγάλος αυτός ιστορικός έβαλε τις βάσεις της ιστορικής κριτικής και των ιστορικών γενικεύσεων. Απ΄ αυτή την άποψη δεν εκτιμήθηκε, όσο έπρεπε, στην αρχαιότητα. Μελέτησαν το ύφος του, μιμούνταν τις μέθοδες της αφήγησής του, όχι όμως και τις μέθοδες της έρευνάς του. Μονάχα τον τελευταίο αιώνα, που μόλις έφυγε, όταν άρχισε η επιστημονική μελέτη της ιστορίας της Ελλάδας, ο Θουκυδίδης εκτιμήθηκε όπως του άξιζε. Έτσι λοιπόν, αποδείχτηκε ότι ήταν από μια ορισμένη άποψη, ο άμεσος πρόδρομος της ιστοριογραφίας της εποχής μας. Δίκαια ονόμασε ο ίδιος το έργο του "κτήμα εις αεί".
Η εποχή της μεγαλύτερης ανόδου της αθηναϊκής δημοκρατίας σημειώθηκε λοιπόν με δυό σημαντικά έργα της ιστορίας της Ελλάδας - το έργο του Ηρόδοτου και το έργο του Θουκυδίδη. Πρέπει να σημειώσουμε ότι απ΄ αυτή την περίοδο διατηρήθηκαν και άλλα φιλολογικά μνημεία, που μπορούν να χρησιμοποιηθούν σαν ιστορικές πηγές. Ο 5ος αιώνας είναι η περίοδος της άνθισης της ελληνικής τραγωδίας. Οι τραγωδίες του Αισχύλου, του Σοφοκλή, του Ευριπίδη έχουν υποθέσεις μυθολογικές (με εξαίρεση την τραγωδία του Αισχύλου "Πέρσες" που αναφέρεται στην εκστρατεία του Ξέρξη ενάντια στους Έλληνες), αλλά ως ένα ορισμένο βαθμό και σ΄ αυτές καθρεφτίζεται η πολιτική και η κοινωνική πάλη. Οι τραγωδίες έχουν εξαιρετική σημασία για τη μελέτη της ανάπτυξης της ελληνικής αντίληψης για τον κόσμο. Για την πολιτική ιστορία είναι πολύ σημαντικές οι κωμωδίες του Αριστοφάνη. Ο συγγραφέας αντιδρά δυνατά στα γεγονότα της πολιτικής ζωής και οι κωμωδίες του αποτελούν αξιόλογη συμπλήρωση των στοιχείων των ιστορικών συγγραφέων.
Η έντονη πάλη, κοινωνική και πολιτική, που διεξαγόταν στην Αθήνα τον 5ο και 4ο αιώνα, καθρεφτίζεται σε πολυάριθμα έργα δημοσιολογικού χαρακτήρα. Ένα απ΄ αυτά τα έργα είναι η λεγόμενη "Ψευδοξενοφώντεια Αθηναίων πολιτεία". Αυτή η πραγματεία ονομάστηκε έτσι, γιατί διασώθηκε ανάμεσα στα έργα του Ξενοφώντα, συγγραφέα του 4ου αιώνα. Ομως αν εξετάσουμε το περιεχόμενό της, το ύφος, τις αντιλήψεις που εκθέτει, δε μπορεί να αποδοθεί στον Ξενοφώντα. Υποθέτουν ότι η "Αθηναίων πολιτεία" γράφτηκε στις αρχές του πελοποννησιακού πολέμου. Το όνομα του συγγραφέα δεν είναι γνωστό, αλλά από το περιεχόμενο της πραγματείας μπορεί να υποθέσουμε ότι ο συγγραφέας της είναι Αθηναίος, αντίπαλος της δημοκρατίας και οπαδός της ολιγαρχίας. "Οσο για την οργάνωση του κράτους των Αθηναίων, κι αν αυτοί διαλέξανε την τωρινή μορφή οργάνωσης, εγώ δεν την εγκρίνω". Μ΄ αυτά τα λόγια αρχίζει ο πολιτικός λίβελος που αναφέραμε πιο πάνω. Έπειτα ο συγγραφέας εξηγεί γιατί δεν του αρέσει το πολίτευμα της Αθήνας. "...εγώ δεν το εγκρίνω γιατί εκλέγουνε μόνοι τους τις αρχές και σαν εκλεγούν, οργανώνουν ένα τέτιο καθεστώς, που μέσα σ΄ αυτό οι απλοί άνθρωποι ζουν πιο καλά κι από τους ευγενείς". Ο συγγραφέας δεν αρνείται ότι από την άποψη τους οι Αθηναίοι είναι συνεπείς και δίνει λεπτομερειακό χαρακτηρισμό της πολιτικής και ιδιωτικής τους ζωής. Όμως συμπαθεί τη Σπάρτη. Η δυσαρέσκεια των αριστοκρατών-δουλοκτητών, εκδηλώνεται με ξεχωριστή σαφήνεια στα λόγια: "... η ασυδοσία των δούλων και των μετοίκων φτάνει στα τελευταία όρια. Εδώ όχι μόνο δεν επιτρέπεται να χτυπήσεις δούλο, αλλά κι αυτός δε θα μείνει πίσω... Στη Λακεδαίμονα όμως ο δούλος μου με φοβάται". (σσ "Ψευδοξενοφώντεια Αθηναίων πολιτεία).
Υπάρχουν διάφορες υποθέσεις για τις αιτίες της εμφάνισης αυτής της πραγματείας. Όμως ένα πράγμα είναι αναμφισβήτητο, ότι είναι ένας πολιτικός λίβελος με μεγάλη αξία για τη μελέτη των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων του 5ου αιώνα. Στο βαθμό που μεγάλωναν οι κοινωνικές και πολιτικές αντιθέσεις στην Αθήνα, δυνάμωναν και οι ολιγαρχικές μερίδες. Όμως όλοι οι συγγραφείς της αριστοκρατικής μερίδας δεν ήταν τόσο ειλικρινείς, όπως ήταν ο συγγραφέας της "Ψευδοξενοφώντειας Αθηναίων πολιτείας". Πολλοί απ΄ αυτούς προσπαθούσαν να καλύψουν τις αξιώσεις τους για κυρίαρχη θέση μέσα στο κράτος επικαλούμενοι ιστορικά προηγούμενα. Η απαίτηση να γυρίσουν προς τα πίσω, στο "πολίτευμα των προγόνων" (στην πάτριον πολιτείαν), γίνεται δημοφιλής ανάμεσα στους αντίπαλους της δημοκρατίας. Οι αναδρομές στο ιστορικό παρελθόν γίνονται της μόδας. Επειδή όμως για τους μακρινούς χρόνους υπήρχαν λίγες πληροφορίες, συνέβαινε συχνά κάθε λογής επινοήσεις να τις παρουσιάζουν σαν αυθεντικά γεγονότα. Έτσι, όχι σπάνια, οι Αθηναίοι ολιγαρχικοί συγγραφείς πλαστογραφούν για σκοπούς πολιτικούς την ιστορία της αρχαίας Αθήνας.
Τα ιστορικά έργα διαδόθηκαν πλατιά τον 4ο αιώνα π.Χ. Η "ιστορία του πελοποννησιακού πολέμου" του Θουκυδίδη έγινε πολύ γνωστή. Ο Θουκυδίδης όμως, όπως αναφέραμε πιό πάνω, δεν κατόρθωσε να τελειώσει το έργο του και πολλοί ιστορικοί προσπάθησαν να το συνεχίσουν. Ενας από αυτούς τους συγγραφείς ήταν ο Ξενοφώντας, που γεννήθηκε περίπου το 430 π.Χ. και πέθανε ύστερα από το 355. Για τον Ξενοφώντα όμως, θα μιλήσουμε στο επόμενο σημείωμά μας.

Η Αρχαία Άκανθος

Η Αρχαία Άκανθος



Η αρχαία Άκανθος βρίσκεται στη βορειοανατολική πλευρά της Ακτής, της ανατολικής χερσονήσου της Χαλκιδικής, στη θέση της σημερινής Ιερισσού. Ο Θουκυδίδης αναφέρει την Άκανθο, ενώ ο Πλούταρχος ως μεικτή αποικία Ανδρίων και Χακλιδέων, που ιδρύθηκε στην «Ακτή του Δράκοντος», στη θέση προϋπάρχοντος πολιτισμού. Σύμφωνα με τον Ευσέβιο και τα αρχαιολογικά δεδομένα πιθανή χρονολογία ίδρυσής της είναι το 655 π.Χ. Οι οικονομικοί πόροι της προέρχονταν από τον ορυκτό και δασικό της πλούτο αλλά και τα γεωργικά και κτηνοτροφικά προϊόντα που διακινούταν από το αξιόλογο λιμάνι της.

Την ανάπτυξή της στην αρχαϊκή περίοδο αντανακλά η μεγάλη κυκλοφορία των νομισμάτων της, που αρχίζει γύρω στο 530 π.Χ. με έμβλημα το ταυροκτόνο λιοντάρι. Το πρώτο ιστορικό στοιχείο, ήδη από τα τέλη του 6ου αι. π.Χ., τη συσχετίζουν με τους περσικούς πολέμους. Ως ελεύθερη πόλη η Άκανθος αρχικά ήταν μέλος της Αθηναϊκής Συμμαχίας και αργότερα της Σπαρτιατικής. Στις αρχές του 4ου αι. π.Χ., σε περίοδο μεγάλης ακμής, αντιτάχθηκε και δεν προσχώρησε ποτέ στη Χαλκιδική Συμμαχία. Το 348 π.Χ. κατακτήθηκε από τους Μακεδόνες χωρίς να καταστραφεί. Αργότερα ενσωματώθηκε στην περιοχή της Ουρανούπολης, η νέα πόλη που ιδρύθηκε στον ισθμό, ανάμεσα στο Στρυμονικό και στο Σιγγιτικό κόλπο, από τον Αλέξαρχο, τον αδελφό του Κασσάνδρου. Σύμφωνα με τον Λίβιο γύρω στο 200 π.Χ. η Άκανθος πολιορκήθηκε από τους Ρωμαίους, που αξιοποίησαν, όπως φαίνεται, τις φυσικές πηγές πλούτου και το λιμάνι της. Η ζωή της Ακάνθου συνεχίζεται σε όλη τη διάρκεια των βυζαντινών μέχρι τα νεότερα χρόνια.

Η αρχαία πόλη εκτείνεται σε γραφική λοφοσειρά, 600 μέτρα περίπου νοτιοανατολικά από τον οικισμό της Ιερισσού, όπου διατηρούνται λείψανα των τειχών, ένα εντυπωσιακό τμήμα της ακρόπολης, διάσπαρτα αρχιτεκτονικά μέλη και οικοδομικά απομεινάρια ελληνιστικών χρόνων. Στον ίδιο αρχαιολογικό χώρο σώζονται μία ερειπωμένη βυζαντινή εκκλησία και δύο μεταβυζαντινές. Η Άκανθος δεν έχει ανασκαφεί ακόμη συστηματικά αντίθετα με τη νεκρόπολη, που η έρευνά της άρχισε ήδη από το 1973. Ιδιαίτερα εκτεταμένος ο χώρος του νεκροταφείου κατέχει το παράλιο τμήμα της Ιερισσού και αριθμεί μέχρι σήμερα περισσότερους από 600 τάφους.

Χρησιμοποιήθηκε μια μεγάλη χρονική περίοδο, από την αρχαϊκή εποχή μέχρι τα ρωμαϊκά χρόνια, και στη συνέχεια, ίσως με κάποιες διακοπές, μέχρι το 17ο αι. π.Χ. Οι τάφοι εκτείνονται σε δύο ή τρία τουλάχιστον επάλληλα στρώματα, είτε σε μικρό βάθος, στο στρώμα του χώματος, είτε σε μεγαλύτερο, στην άμμο. Η διάταξη των τάφων είναι συνήθως παράλληλη στη γραμμή του αιγιαλού. Ο προσανατολισμός των νεκρών είναι, στις περισσότερες περιπτώσεις, από νοτιοανατολικά (κρανίο νεκρών- στόμιο αγγείων) προς βορειοδυτικά. Στην Άκανθο ενήλικες και παιδιά θάβονται στον ίδιο χώρο σύμφωνα με τα γνωστά ταφικά έθιμα της αρχαιότητας, στα οποία κυριαρχεί ο ενταφιασμός. Χρησιμοποιούνται διάφορα είδη τάφων, όπως ορθογώνιοι λάκκοι είτε απλοί είτε επενδεδυμένοι με πηλό ή πήλινες λάρνακες, συνήθως ακόσμητες, μερικές φορές όμως με ανάγλυφη η ζωγραφική διακόσμηση, κιβωτιόσχημοι τάφοι, κεραμοσκεπείς και εγχυτρισμοί, δηλαδή ταφές μέσα σε πίθους ή μικρότερα αγγεία- αμφορείς, υδρίες, στάμνοι, που αποτελούν και το μεγαλύτερο ποσοστό βρεφικών ή παιδικών ταφών.

Τα κτερίσματα, που συνήθως είναι τοποθετημένα μέσα στους τάφους δίπλα ή επάνω στους νεκρούς, είναι πολυάριθμα και ποικίλα ανάμεσα τους υπερτερούν τα πήλινα αγγεία, είτε για τροφή στερεή ή υγρή. Πολλές φορές τα κτερίσματα που συνοδεύουν τους νεκρούς αποτελούσαν και τα προσωπικά τους αντικείμενα ή σχετίζονταν με τα επαγγέλματα και τις προσωπικές τους ασχολίες, όπως κοσμήματα, περόνες, πόρπες, καθρέφτες, στλεγγίδες, βελόνες, αγκίστρια, κλαδευτήρια, μαχαίρια. Όπλα αποκαλύπτονται σπάνια. Πολύ συχνά, στις γυναικείες και στις παιδικές ιδιαίτερα ταφές, υπάρχουν πήλινα ειδώλια, που απεικονίζουν χθόνιες θεότητες, διάφορες γυναικείες ή ανδρικές μορφές, ηθοποιούς, ερωτιδείς, ζώα. Τα ευρήματα παρουσιάζουν πλατιά τυπολογία και προέλευση. Αντιπροσωπεύονται διάσημα εμπορικά κέντρα του αρχαίου κόσμου και διάφορα εργαστήρια, ενώ είναι αισθητή η παράλληλη ανάπτυξη και της τοπικής παραγωγής. Συγγενικά ταφικά έθιμα, παρόμοιοι τύποι ταφών και ευρήματα απαντούν σε πολλά άλλα νεκροταφεία των αρχαίων πόλεων της Μακεδονίας και της Θράκης και φανερώνουν επιδράσεις, επαφές και εμπορικές συναλλαγές τόσο με την ελληνόφωνη Ανατολή όσο και με γνωστά κέντρα του νησιώτικου χώρου, την Εύβοια, την Αθήνα, την Κόρινθο και τη Βοιωτία.

Η Λιβαδειά στην Αρχαιότητα

Η Λιβαδειά στην Αρχαιότητα

Κατά μια παράδοση, η πόλη ονομαζόταν παλαιότερα Μίδεια και ήταν χτισμένη σε λόφο. Αργότερα μετονομάστηκε σε Λεβάδεια από τον Αθηναίο Λέβαδο, που εγκατέστησε τους κατοίκους στην πεδιάδα.

Κατά τους ιστορικούς χρόνους, η Λιβαδειά ήταν περίφημη για το πανάρχαιο Μαντείο του Τροφωνίου, το οποίο είχαν επισκεφθεί και συμβουλευθεί ο Κροίσος, ο Μαρδόνιος, ο Αιμίλιος Παύλος κ.α. Πήρε μέρος στο κοινό των Βοιωτών και ακολούθησε την τύχη των άλλων βοιωτικών πόλεων. Αποτέλεσε µια από τις πόλεις της Βοιωτικής Οµοσπονδίας τον 8ο αι. π.Χ. Το 395 π.Χ. λεηλατήθηκε από τον Λύσανδρο και το 86 π.Χ. από τον Μιθριδάτη, γνώρισε όμως ιδιαίτερη ακμή κατά τον 2ο μ.Χ. αιώνα.

Η αρχαία πόλη ήταν κτισμένη στη δεξιά όχθη του ποταμού Έρκυνα, και ερείπιά της ήλθαν στο φως μετά από ανασκαφές. Τα περισσότερα (λουτρό, αγορά, δρόμος, μητρώο) καθώς και μεγάλος αριθμός επιγραφών χρονολογούνται από τον 4ο π.Χ. ως τον 3ο μ.Χ. αιώνα. Ο σημαντικότερος όμως αρχαιολογικός χώρος είναι το μαντικό ιερό του Τροφωνίου, το οποίο εντοπίστηκε και ανασκάφηκε στην αριστερή όχθη της Έρκυνας, στο όρος του Αϊ-Λια. Το ιερό αυτό άλσος, το οποίο περιγράφει αναλυτικότερα ο Παυσανίας, λειτουργούσε μέχρι την κατάργηση των ειδωλολατρικών τελετουργιών από τον Θεοδόσιο Α΄. Μέσα στο άλσος, εκτός από το ιερό του Τροφωνίου, υπήρχαν χώροι ή κτίσματα αφιερωμένα στη λατρεία της Αγαθής Τύχης, του Αγαθού Δαίμονος, της Αρτέμιδος, του Ερμή, του Διονύσου και θεοτήτων του τοκετού. Υπήρχαν επίσης ο τάφος του Αρκεσίλαου, ιερά του Απόλλωνος και της Δήμητρας, καθώς και ημίεργος ναός του Διός Βασιλέως, προς τιμήν του οποίου τελούνταν κατά τον μήνα Πάναμο τα Βασίλεια, γιορτή με αγώνες και πομπές κανηφόρων που καθιερώθηκε το 371 π.Χ. σε ανάμνηση της νίκης των Βοιωτών στα Λεύκτρα.


Η Καστοριά στην αρχαιότητα









Η Καστοριά ανήκει στον ευρύτερο γεωγραφικό χώρο που είναι γνωστός στην αρχαιότητα ως Ορεστίδα (Ορεστία, Ορεστιάδα) και οφείλει το όνομά του στα "όρη", την ορεινή δηλαδή διαμόρφωση του εδάφους.

Η Ορεστίδα, μαζί με άλλες περιοχές που σήμερα αποτελούν τη Δυτική Μακεδονία, συγκροτούσε κατά την αρχαιότητα ιδιαίτερη γεωγραφική ενότητα γνωστή ωα "Άνω Μακεδονία".

Πριν από την ενσωμάτωση της περιοχής στο μακεδονικό κράτος από το Φίλιππο Β', η Άνω Μακεδονία ήταν χωρισμένη σε "έθνη" (Ορέστες, Ελιμιώτες, Λυγκηστές, Εορδαίοι, Πελαγόνες), ονομασίες που διατήρησαν και μετά την κατάκτησή τους.

Φαίνεται ότι η εγκατάσταση των φυλών αυτών στην περιοχή έγινε σε διαφορετικές χρονικές περιόδους και κάτω από διαφορετικούς αρχηγούς, γι'αυτό και έμειναν χωρισμένες.

Θήρα

Θήρα




Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, το νησί αρχικά ονομαζόταν Στρογγύλη, από το σχήμα της και αργότερα, από την ομορφιά της, ονομάστηκε Καλλίστη όπου εγκαταστάθηκαν Φοίνικες. Μετά από τους Φοίνικες έφτασαν οι Λακεδαιμόνιοι και έδωσαν στο νησί το όνομα του αρχηγού τους Θήρα.

Τον 9ον αι. π.Χ. η Θήρα γίνεται ένας σταθμός που ενώνει την Ανατολή με τη Δύση της εποχής εκείνης και υιοθετεί το φοινικικό αλφάβητο για τη γραφή της ελληνικής γλώσσας. Όμως οι Θηραίοι, λιτοδίαιτοι και συντηρητικοί από τη φύση τους δεν παρακολουθούν τους άλλους Κυκλαδίτες στην πολιτιστική τους εξέλιξη.

Γύρω στα 630 π.Χ. στα βόρεια παράλια της Αφρικής ιδρύεται η Κυρήνη η μοναδική αποικία των Θηραίων. Από τον 6ο κιόλας αιώνα π.Χ. η Θήρα είχε δικό της νόμισμα. Τους αιώνες της Κλασικής Εποχής στην Ελλάδα (5ος και 4ος αι. π.Χ.) η Θήρα δεν έπαιξε σημαντικό ρόλο στα ελληνικά πράγματα. Τον καιρό του Πελοποννησιακού πολέμου, καθώς ήταν φυσικό, η Θήρα πήγε με το μέρος της Σπάρτης.

Στα Ελληνιστικά χρόνια η στρατηγική θέση του νησιού έκαναν τη Θήρα πολύτιμη βάση για τις πολεμικές επιχειρήσεις των Διαδόχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου στο Αιγαίο.

Η Καβάλα στην Αρχαιότητα

Η Καβάλα στην Αρχαιότητα




Η Καβάλα στην αρχαιότητα ονομαζόταν Νεάπολη. Η νεότερη ονομασία της εμφανίζεται την Τουρκοκρατία και πιο συγκεκριμένα στα τέλη του 15ου αιώνα.

Η ακριβής χρονολογία της ίδρυσης της αρχαίας Νεάπολης δεν είναι γνωστή όπως και η καταγωγή των πρώτων της κατοίκων. Από τις αρχαιολογικές μαρτυρίες συγκλίνουμε στην άποψη ότι η περιοχή αποικίστηκε ανάμεσα στα 650 με 625 π. Χ. από τους Θάσιους.

Αν και οι πληροφορίες για τη Νεάπολη είναι ελάχιστες, το πλήθος των αγγείων που βρέθηκαν στη πόλη συνιστά μάρτυρα για το εύρος των εμπορικών σχέσεων που είχε συνάψει με την υπόλοιπη Ελλάδα εξαιτίας του λιμανιού της.

Η αυτονομία της Νεάπολης από τη Θάσο επιτεύχθηκε τα τελευταία χρόνια του 6ου αιώνα π. Χ.. Μετά τους Περσικούς πολέμους, η Νεάπολη έγινε μέλος της Δηλιακής Συμμαχίας από το 454. Στη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου, η Νεάπολη παρέμεινε πιστή σύμμαχος της Αθήνας.

Το 411 π.Χ. οι Σπαρτιάτες με στρατηγό τον Ετεόνικο και με τη βοήθεια των Θασίων πολιόρκησαν τη Νεάπολη, αλλά ο Αθηναίος Θρασύβουλος έσπευσε και έλυσε την πολιορκία της. Η Νεάπολη ήταν μέλος και της δεύτερης Αθηναϊκής Συμμαχίας.

Το 340 π.Χ. περίπου η Νεάπολη πέρασε στην κυριαρχία του Φιλίππου. Εκτός από την αυτονομία της, η Νεάπολη έχασε και τη σημασία της ως πόλη και μετετράπηκε σε επίνειο των Φιλίππων. Χρησίμευε κυρίως ως ναυτική βάση και διαμετακομιστικό κέντρο του εμπορίου των Φιλίππων.

Μετά τον Πύρρο

Μετά τον Πύρρο


Το 234/2 π.Χ. οι Ηπειρώτες αναγκάστηκαν να καταργήσουν τη βασιλεία και τη διοίκηση ανέλαβε το Κοινό των Ηπειρωτών (232-167 π.Χ.), με έδρα του το Βουλευτήριο της Δωδώνης. Στη διαμάχη Ρωμαίων - Μακεδόνων, η Ήπειρος ισοπεδώνεται (καταστρέφονται 70 πόλεις και 150.000 Ηπειρώτες οδηγούνται σκλάβοι στη Ρώμη). Η σύγκρουση έληξε με την ανακήρυξη δημοκρατίας που επέζησε μέχρι το 167 π.Χ. Το Κοινό των Ηπειρωτών βρισκόταν κάτω από την επιρροή των Μακεδόνων, τους οποίους βοήθησε στους πολέμους τους εναντίον των Ρωμαίων.


  Κατάληψη της Ηπείρου από τους Ρωμαίους


Οι πηγές αναφέρουν ότι 70 Ηπειρωτικές πόλεις καταστράφηκαν με πρωτοφανή αγριότητα, από τις λεγεώνες του Αιμιλίου Παύλου και 150.000 κάτοικοι πουλήθηκαν ως δούλοι. Μετά την κατάκτηση από τους Ρωμαίους, η Ήπειρος αποτέλεσε τμήμα της Μακεδονικής Επαρχίας και λεηλατήθηκε για δεύτερη φορά το 88 π.Χ. από θρακικά στρατεύματα. Κατά την ρωμαϊκή κυριαρχία, η περιοχή αποτελεί πεδίο συγκρούσεων ρωμαϊκών στρατευμάτων, με αποτέλεσμα – όπως περιγράφει ο Στράβων- η ύπαιθρος να ερημώσει και πολλά οχυρά και πόλεις να εγκαταλειφθούν.

Αρχαία Δωδώνη

Αρχαία Δωδώνη







Τα αρχαιότερα ευρήματα της ανάγονται στην πρωτοελλαδική εποχή (2.600-2.000 π.Χ.). Οι κάτοικοί της λατρεύουν τη περίοδο εκείνη τη Θεά Γη. Αργότερα, οι Έλλοπες, δωρικό φύλλο, κατοικούν κατά τη μεσοελλαδική περίοδο την περιοχή της Δωδώνης.
Στα Ομηρικά Έπη και πιο συγκεκριμένα στην Ιλιάδα, αναφέρονται ως γένος στην υπηρεσία του "Δωδωναίου Δία".
Τον 4ο αι. π.χ. χτίζεται μικρός ναός, προς τιμή του Δία, και το Πρυτανείο για τους Ιερείς, που ήταν αφιερωμένοι στη λατρεία του πατέρα των Θεών και έδιναν τους χρησμούς. Αρχικά το Ιερό ήταν υπαίθριο, αφού πίστευαν ότι ο Δίας, που επονομαζόταν Νάϊος, κατοικούσε στις ρίζες της ιερής βαλανιδιάς, η οποία ονομαζόταν φηγός. Γύρω από το ιερό δένδρο υπήρχαν χάλκινοι τρίποδες, που σχημάτιζαν κύκλο και εφάπτονταν μεταξύ τους, έτσι ώστε όταν κάποιος έκρουε έναν από αυτούς, ο ήχος να μεταδίδεται και στους άλλους. Από τους ήχους των τριπόδων οι ιερείς έλεγαν τους χρησμούς σε Έλληνες και ξένους προσκυνητές, οι οποίοι χαράσσονταν σε μολύβδινα ελάσματα.Στις ανασκαφές του Ιερού βρέθηκαν πολλά κομμάτια από τους τρίποδες, που χρονολογούνται από τον 9ο έως και τον 4ο αι π.Χ. και αρκετά ελάσματα, μερικά από τα οποία εκτίθενται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Ιωαννίνων.
Τον 3ο αι. π.χ. ο βασιλιάς της Ηπείρου Πύρρος χτίζει νέο μεγάλο ναό του Δία, το ναό του Ηρακλή και το θέατρο. Ο Αιτωλός στρατηγός Δωρίμαχος, καταστρέφει το ιερό της Δωδώνης το 319. Χάρη στο Φίλιππο τον Ε' ανοικοδομούνται τα ιερά και το θέατρο. Κατά τη Ρωμαϊκή εποχή το θέατρο μετατρέπεται σε αρένα θηριομαχίας ενώ κατά τη διάρκεια της Αυτοκρατορίας του Μεγ. Θεοδοσίου το ιερό της Δωδώνης, όπως και τα άλλα ιερά της αρχαιότητας κλείνουν.

Ο βασιλιάς Πύρρος

Ο βασιλιάς Πύρρος






Στα τέλη του 4ου αι π.Χ.εμφανίστηκε στην πολιτική σκηνή ο Πύρρος (295-272 π.Χ.) που έγινε βασιλιάς των Μολοσσών.

Με τις εκστρατείες του στην Ιταλία προσπάθησε να επαναλάβει στη δύση την επιτυχία που είχε ο Μέγας Αλέξανδρος στην ανατολή. Το 280 π.Χ. νίκησε τους Ρωμαίους στην Ηράκλεια και λίγο αργότερα υπερίσχυσε των Καρχηδονίων στη Σικελία. Μετά τη μάχη στο Beneventum το 275 π.Χ., όπου νίκησε και πάλι τους Ρωμαίους, λόγω των σοβαρών απωλειών που είχε, αναγκάσθηκε να εγκαταλείψει την Ιταλική χερσόνησο και να επιστρέψει στην Ελλάδα, όπου όμως στράφηκε κατά των Μακεδόνων, τους οποίους προσπάθησε να εκδιώξει από τη Νότιο Ελλάδα.

Το 272 π.Χ. ο Πύρρος σκοτώθηκε στο Άργος (από ένα κεραμίδι που του πέταξε η μητέρα ενός αντίπαλου στρατιώτη) και με τον θάνατο του η Ήπειρος έπαψε να διαδραματίζει ενεργό μέρος στα πολιτικά δρώμενα στον ελλαδικό χώρο. Οι διάδοχοί του δεν μπόρεσαν να συνεχίσουν το έργο του. Το 234/2 π.Χ. οι Ηπειρώτες αναγκάστηκαν να καταργήσουν τη βασιλεία και τη διοίκηση ανέλαβε το Κοινό των Ηπειρωτών (232-167 π.Χ.), με έδρα του το Βουλευτήριο της Δωδώνης.

Η Χίος την Κλασική εποχή

Η Χίος την Κλασική εποχή







Γύρω στα 1000 π.Χ. οι πρώτοι Έλληνες, Ιώνες από τη Βοιωτία, την Αττική και την ανατολική Πελοπόννησο αποίκισαν σταδιακά τα νησιά Χίος και Σάμος μαζί με 10 πόλεις της Μικράς Ασίας, ιδρύοντας την Δωδεκάπολη των Ιώνων. Οι Ίωνες γρήγορα διασκορπίστηκαν σε όλο το νησί σε οικισμούς όπως τα Καρδάμυλα, τα Κοίλα, η Βολισσός, τα Φανά, ο Ποσειδών, το Λευκώνιο και άλλα, σύμφωνα με φιλολογικές πηγές.

Η Χίος γνώρισε ακμή και έγινε μεγάλη ναυτική δύναμη. Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι στην περιοχή της Μεσογείου έχουν βρεθεί χιακά νομίσματα. Πέρα από μοναδικό προϊόν, τη μαστίχα που παρήγαγε το νησί, το χιώτικο κρασί – Αριούσιος Οίνος- ήταν επίσης πολύ γνωστό και ταυτόχρονα αποτελούσε μια πηγή πλούτου και δόξας, καθώς ο Αριούσιος ήταν ένα από τα πιο ακριβά κρασιά στην αρχαία Ελάδα.

Κατά τον 6ο αιώνα π.Χ. η Χίος ήταν η μεγαλύτερη πόλη με πληθυσμό 60-80.000 κατοίκους, αριθμοί που δεν περιλαμβάνουν τους δούλους. Στη διάρκεια των πρώτων χρόνων της εγκατάστασης των Ιώνων, το πολίτευμα που επικρατούσε ήταν το μοναρχικό. Από τα πιο δημοφιλή ονόματα βασιλέων ήταν ο Έκτορας και ο Ίπποκλος. Περισσότερες πληροφορίες αναφορικά με το πολίτευμα κατά τον 6ο αιώνα π.Χ. αναφέρουν ότι πρόκειται για μια συντηρητική ολιγαρχία ή δημοκρατία στα αρχικά της βήματα.

Από τα πρώτα χρόνια του ελληνικού κόσμου χρησιμοποιήθηκε ο όρος «βουλή». Αυτός ο όρος περιλαμβάνει δύο συμβούλια, ένα δημοκρατικό με εκλεγόμενα μέλη και αντιπροσώπους από κάθε μια φυλή και το αριστοκρατικό με εκλεγμένα μέλη. Ενδεχομένως από τα μέσα του 7ου αιώνα π.Χ. οι Χιώτες να διαμόρφωσαν ένα τυπικό είδος Πόλης – Κράτους, απολαμβάνοντας με αυτόν τον τρόπο πολιτική σταθερότητα , πλούτο και ευημερία.

Όλη αυτή η περίοδος ευημερίας έφτασε στο τέλος της το 493 π. Χ. όταν η Χίος κατακτήθηκε από τους Πέρσες. Οι Πέρσες προκάλεσαν λεηλασίες στο νησί και συγκεκριμένα έκαψαν τους ναούς, κατέστρεψαν τους αμπελώνες και απέστειλαν μεγάλο αριθμό αιχμαλώτων στον Πέρση βασιλιά.

Μετά τη μάχη της Μυκάλης (479 π.Χ.) οι Χιώτες επαναστάτησαν και απέκτησαν την ανεξαρτησία και την αυτονομία τους, ενώ συμμετείχαν και στην Αθηναϊκή Σύμπραξη. Επακολούθησε μισός αιώνας ειρήνης και ανάπτυξης, συνθήκες οι οποίες διακόπηκαν από τον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Από την έναρξη του πολέμου έως και την κατάκτηση τη Ελλάδος από το Μέγα Αλέξανδρο, η Χίος υπέφερε πολιτική αστάθεια.Μετά το θάνατο του Μέγα Αλέξανδρου η Χίος αποτέλεσε τμήμα του Μακεδονικού Κράτους και στη συνέχεια πέρασε στην κυριαρχία του Πτολεμαίου του 1ου, των Σελεύκηδων και του βασιλιά της Περγάμου.

Όταν οι Ρωμαίοι έφτασαν στην Ελλάδα συμμάχησαν με αυτούς και τους βοήθησαν να κυριαρχήσουν εναντίων των Σελεύκηδων της Συρίας (190 π.Χ). Έτσι, απέκτησαν σπουδαία προνόμια. Στη διάρκεια των αυτοκρατορικών χρόνων το νησί επισκέφτηκαν οι Τιβέριοι και πιθανόν ο Νέρων. Οι Ρωμαίοι σταδιακά αφαίρεσαν από το νησί έργα τέχνης και η καταστροφή ολοκληρώθηκε με μια σειρά από καταστρεπτικούς σεισμούς. Τελικά, το 70 μ.Χ οι Βεσπάσιοι κατήργησαν την αυτονομία της Χίου και ξεκίνησε η οικονομική παρακμή κατά το τέλος του πρώτου αιώνα μ.Χ..

Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2010

Θεσσαλονίκη - Μακεδονική Δυναστεία

Θεσσαλονίκη - Μακεδονική Δυναστεία 






Η παρουσία των Μακεδόνων στο βορειοελλαδικό χώρο γίνεται γύρω στο 2.000 π.Χ. Οι Μακεδόνες ήταν Δωριείς που δεν ακολούθησαν τη μεγάλη μάζα των ομοφύλων τους στη μετακίνησή τους προς τη νότια Ελλάδα, αλλά παρέμειναν και εγκαταστάθηκαν στα ορεινά της Μακεδονίας.

Ιδιαίτερη ακμή και αίγλη γνώρισε η Μακεδονία στα χρόνια τουΦιλίππου Β΄, βασιλιά της Μακεδονίας, που ανάλαβε το θρόνο στα 358 π.Χ.. Το 334 π.Χ., ο γιος του Φιλίππου, Αλέξανδρος ο Μέγας, βασιλιάς της Μακεδονίας και κυρίαρχος αναμφισβήτητος όλης της Ελλάδας θα πραγματοποιήσει τη μεγάλη του εκστρατεία κατά των Περσών της Μ. Ασίας. Το 323 π.Χ., ο μεγάλος αυτός στρατηλάτης θα πεθάνει στη Βαβυλώνα, για να αρχίσουν οι πόλεμοι των "Διαδόχων" της απέραντης αυτοκρατορίας του.

Ο Κάσσανδρος, ο μεγαλύτερος γιος του στρατηγού του Μεγάλου Αλεξάνδρου Αντίπατρου, δεν ακολούθησε το Μακεδόνα στρατηλάτη στη μεγάλη του εκστρατεία στη Μ. Ασία. Έμεινε στη Μακεδονία σαν "επιμελητής" του Μακεδονικού κράτους. Όταν πέθανε ο Αντίπατρος (319 π.Χ.) αφήνοντας διάδοχό του το στρατηγό Πολυσπέρχοντα, ο Κάσσανδρος στράφηκε κατά του νέου ηγεμόνα έχοντας συμμάχους τον Πτολεμαίο, τον Αντίγονο, τον Λυσίμαχο και τον Ευμένη. Στους πολέμους της διαδοχής πήρε μέρος και η μητέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, υποστηρίζοντας το στρατηγό Πολυσπέρχοντα. Όμως στη μάχη της Πύδνας μεταξύ των αντιμαχομένων, ο Κάσσανδρος νίκησε την Ολυμπιάδα και την καταδίκασε σε θάνατο.

Η πράξη του όμως αυτή δημιούργησε μεγάλες αντιδράσεις στη Μακεδονία, όπου τα κατορθώματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, γιου της Ολυμπιάδας, είχαν κιόλας γίνει θρύλος με επικές διαστάσεις. Κάτω από αυτή την πραγματικότητα, για να φανεί αρεστός στη Μακεδονική αριστοκρατία, ο Κάσσανδρος ίδρυσε τη Θεσσαλονίκη, δίνοντας σε αυτή το όνομα της συζύγου του και αδελφής του Μεγάλου Αλεξάνδρου από άλλη μητέρα.

Στην ενέργειά του αυτή προχώρησε ο Κάσσανδρος προβλέποντας τη δυσμενή εξέλιξη της ως τότε πρωτεύουσας του Μακεδονικού κράτους, Πέλλας. Η Πέλλα δεν προσφερόταν πια σαν πρωτεύουσα, κύρια από λόγους ανύπαρκτης φυσικής οχύρωσης, γεωγραφικής ακαταλληλότητας και δυσχέρειας στη θαλάσσια επικοινωνία.

Η Θεσσαλονίκη κτίσθηκε με επίκεντρο την αρχαία πόλη Θέρμη, αφού συγχωνεύθηκαν σε αυτή 26 άλλες μικρές πόλεις ("πολίσματα") της περιοχής. Αργότερα, το 279 π.Χ., έξω από τα τείχη της πόλης συντρίφτηκε φοβερή επίθεση Κελτών επιδρομέων. Στη μάχη, μάλιστα, αυτή σκοτώθηκε ο βασιλιάς της Μακεδονίας Πτολεμαίος ο Κεραυνός, υπερασπιζόμενος τη Θεσσαλονίκη.

Ελληνιστική περίοδος (323 π.Χ. - 146 π.Χ.)

Ελληνιστική περίοδος (323 π.Χ. - 146 π.Χ.)




Ελληνιστική περίοδος (323 π.Χ. - 146 π.Χ.) καθιερώθηκε να λέγεται η περίοδος της αρχαίας ελληνικής ιστορίας που ξεκινά με το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου και τελειώνει με την κατάκτηση των βασιλείων της ελληνιστικής Ανατολής από τη Ρώμη.

Το όνομα της εποχής αυτής δημιουργήθηκε από τον Ντρόυζεν με βάση τον όρο 'ελληνιστής', που χρησιμοποιείται στην Καινή Διαθήκη για να δηλώσει τους ελληνομαθείς Ιουδαίους, και δηλώνει την ευρεία εξάπλωση της ελληνικής γλώσσας και πολιτισμού.

Ασυμφωνία υπάρχει τόσο ως προς την έναρξη όσο και προς τη λήξη της περιόδου. Άλλοι ιστορικοί θέτουν ως έναρξη τη μάχη της Χαιρώνειας το 338 π.Χ μετά την οποία οι Ελληνικές πόλεις απώλεσαν την ελευθερία και αυτονομία τους. Άλλοι θέτουν την έναρξη της περιόδου λίγα έτη αργότερα με την άναρξη της εκστρατείας του Αλεξάνδρου. Οι πιο πολλοί θέτουν ως αρχή της περιόδου τον θάνατο του Μεγάλου στρατηλάτη το 323 π.Χ. μετά τον οποίο άρχισαν να ιδρύονται τα πολυπολιτισμικά ελληνιστικά βασίλεια της Ανατολής.

Αν και παλαιότερα θεωρούνταν ότι αλλοιώθηκε ο προγενέστερος πολιτισμός της κλασικής περιόδου, αυτός αντικαταστάθηκε από τον ελληνιστικό πολιτισμό. Ως προς τη λήξη της περιόδου άλλοι την τοποθετούν στο 146 π.Χ. και άλλοι στο 30 π.Χ. οπότε συμβαίνει η κατάλυθση και του τελευταίου ελληνιστικού βασιλείου, αυτού των πτολεμαίων, από τους Ρωμαίους.

Ο χώρος εξάπλωσης του ελληνισμού την περίοδο αυτή είναι αυτός που δημιουργήθηλε ως συνέπεια του Β’ ελληνικού αποικισμού και όπως διευρύνθηκε με την εκστρατεία του Αλεξάνδρου Ήταν μία περίοδος ανανέωσης, κατά την οποία οι Έλληνες συναντάν τους πολιτισμούς της Ανατολής (αιγυπτιακός, μεσοποταμιακός, περσικός, ινδικός, φοινικικός, συριακός, γηγενείς μικρασιατικοί πολιτισμοί, κ.α.) με τους οποίους βρίσκονται σε διαρκή αλληλεπίδραση, από την οποία προκύπτει ο ελληνιστικός. Η ελληνιστική κοινή, δηλαδή τα απλοποιημένα ελληνικά κυριαρχούν σε όλη την ανατολική Mεσόγειο και αναδεικνύονται στη διεθνή γλώσσα της εποχής αυτής.

Είναι η εποχή των μεγάλων ελληνιστικών μοναρχιών και των συμπολιτειών, αλλά και της παρακμής και της πτώσης του πολιτικού συστήματος που είχε κυριαρχήσει και ακμάσει στην μητροπολιτική Ελλάδα και στις αποικίες της για περίπου 5 αιώνες, της πόλης-κράτους.Την περίοδο αυτή τα πολιτεύματα που καριαρχούν είναι βασιλεία ή δυναστεία στα όρια των ελληνιστικών βασιλείων, ενώ η ανατολική Μεσόγειος γίνεται ο χώρος δράσης και κυριαρχίας της Ρώμης, με χρονική τομή το 200 π.Χ. έτος έναρξης του Β’ καρχηδονιακού πολέμου.

Κλασική Εποχή (500 π.Χ.- 323 π.Χ.)

Κλασική Εποχή (500 π.Χ.- 323 π.Χ.)



Ο 5ος και ο 4ος αιώνας π.Χ. είναι η εποχή της ακμής των πόλεων και της αύξησης της ισχύος του βασιλείου της Μακεδονίας αντίστοιχα. Ο 5ος αιώνας είναι ο αιώνας της σταθερότητας, καθώς όλος ο ελληνικός κόσμος οργανώνεται σε συμμαχίες γύρω από το δίπολο Αθήνα-Σπάρτη. Ο 4ος αιώνας είναι ο αιώνας της πολυδιάσπασης των δυνάμεων του ελληνικού κόσμου (με τη σπαρτιατική, έπειτα τη θηβαϊκή ηγεμονία και στη συνέχεια τη Β’ αθηναϊκή συμμαχία), με αποτέλεσμα την αστάθεια, τις συχνές περσικές παρεμβάσεις αλλά και τη διαμόρφωση της πανελλήνιας ιδέας, με κύριο εκπρόσωπο τον Ισοκράτη, ο οποίος αναζητούσε έναν ισχυρό ηγεμόνα για να συνενώσει τους Έλληνες εναντίον των Περσών. Τότε διατυπώθηκε και η άποψη περί μίας ‘εξέχουσας προσωπικότητας’ που άνοιξε το δρόμο για την επικράτηση της μοναρχίας επί του συστήματος πολιτικής οργάνωσης των πόλεων.

Ας σημειωθεί ότι η ελληνική συνείδηση είχε διαμορφωθεί ήδη την πρώιμη αρχαϊκή εποχή. Πρώτη γραπτή μαρτυρία, ο όρος πανέλληνες που απαντάται στον Ησίοδο, περί το 700 π.Χ.

Την περίοδο αυτή συναντούμε την ανάπτυξη όλων των μορφών διακρατικών σχέσεων μεταξύ των ελληνικών κρατών, τόσο πολιτικών όσο και θρησκευτικών ενώσεων. Συνήφθησαν, λοιπόν:

-διμερείς συνθήκες, με επίσημη ονομασία ‘συνθήκη’
-πολυμερείς συμμαχίες
-συνοικισμοί πόλεων
-ομοσπονδιακά κράτη και
-θρησκευτικές ενώσεις, με κατ’ εξοχήν την αμφικτιονία των Δελφών.

Πιο σημαντικές ήταν οι πολυμερείς ενώσεις διότι συνένωναν μεγαλύτερα τμήματα του ελληνικού χώρου και ήταν πιο αποτελεσματικές από οργανωτική άποψη, όπως π.χ. η Α’ αθηναϊκή συμμαχία.

Από το τέλος των περσικών πολέμων έχουμε ευρεία χρήση του γραπτού λόγου: στην τραγωδία, στην αύξηση του αριθμού των δημόσιων και ιδιωτικών επιγραφών. Καθιερώθηκε, ακόμη, η αποτύπωση του εθνικού ονόματος στον οπισθότυπο των νομισμάτων. (Το εθνικό όνομα παραγόταν από τοπωνύμια ή από ευρύτερες γεωγραφικές περιοχές.)

Οι πολιτικές συνθήκες οδήγησαν στην ανάπτυξη καινούργιων ειδών γραπτού λόγου, όπως η αττική πεζογραφία και το δράμα. Νέα είδη του γραπτού λόγου και η ιστοριογραφία, δημιούργημα της πρώιμης κλασικής περιόδου, το δοκίμιο, η βιογραφία, το μυθιστόρημα.

Επιστήμες αναπτύσσονται, π.χ. η ιατρική. Τα θέματα του δράματος είναι σύγχρονα γεγονότα και καταστάσεις και οι κωμωδίες του Αριστοφάνη. Ο Ηρόδοτος συγγράφει την ιστορία των περσικών και ο Θουκυδίδης αυτήν του Πελοποννησιακού πολέμου. Ο Ξενοφώντας συνεχίζει τη διήγηση του Θουκυδίδη μέχρι το 362 π.Χ.

Η πολιτική φιλοσοφία ασχολείται με ζητήματα πολιτικής πράξης και θεωρίας. Οι ρήτορες εκφωνούν λόγους για πραγματικά ζητήματα της εξωτερικής και της εσωτερικής πολιτικής κατάστασης. 

Αρχαϊκή εποχή

  Αρχαϊκή εποχή



Η περίοδος της αρχαίας ελληνικής ιστορίας από περίπου το 750 π.Χ. έως το 500 π.Χ. ονομάζεται αρχαϊκή εποχή. Ο όρος ‘αρχαϊκή εποχή’ προέρχεται από την αρχαιολογία.

Την περίοδο αυτή οι πηγές αυξάνονται. Οι πηγές της εποχής εκπροσωπούνται από :
1)τη λογοτεχνική παραγωγή της εποχής, δηλαδή, την επική και τη λυρική ποίηση και τα πεζά λογοτεχνικά έργα
2)τους καταλόγους βασιλέων και αρχόντων και
3)τις σωζόμενες επιγραφές.

Στη διάρκεια της Aρχαϊκής περιόδου έλαβαν χώρα οι θεμελιώδεις αλλαγές που προσδιόρισαν την όψη του ελληνικού πολιτισμού. H επανάκτηση της γραφής σε συνδυασμό με τις κοινωνικές εξελίξεις έδωσαν νέα ώθηση στα γράμματα.

Πολλές τελετουργίες και λατρείες γεννήθηκαν ή αποκρυσταλλώθηκαν στη διάρκεια της Αρχαϊκής περιόδου. Οι θρησκευτικές πρακτικές συνδέονταν στενά με τις κοινωνικές εξελίξεις και ανάγκες. Mέσα από τις θυσίες, τους καθαρμούς, τα αφιερώματα, τις μυήσεις και τις γιορτές οι Έλληνες επιχείρησαν να εναρμονίσουν τον πρωτόγονο φόβο για το θείο με την ορθολογική προσέγγιση και εμπιστοσύνη στην ανθρώπινη εμπειρία. Η θέση αυτή είναι ίσως το σημαντικότερο επίτευγμα του αρχαϊκού ελληνισμού και συνεχίζει μέχρι σήμερα να αποτελεί έναν από τους πόλους της εσωτερικής αντίφασης του δυτικού πολιτισμού.

Γεωμετρική εποχή

Γεωμετρική εποχή



Η γεωμετρική εποχή είναι μία περίοδος της αρχαίας ελληνικής ιστορίας που διαρκεί περίπου από το 1100 π.Χ. έως το 800 π.Χ. Είναι μία μεταβατική περίοδος, κατά την οποία συνέβησαν εξελίξεις, συντελουμένων των οποίων βρίσκουμε μία διαμορφωμένη κατάσταση στην έναρξη της αρχαϊκής εποχής. Η περίοδος αυτή πέρα από ‘σκοτεινοί αιώνες’, είναι γνωστή και με άλλες ονομασίες, όπως ομηρική εποχή, γεωμετρική εποχή, λόγω των αλλαγών που σημειώνονται περί το 1050π.Χ. στην τεχνοτροπία της κεραμεικής, ή εποχή του σιδήρου, καθώς από το 1100 π.Χ. και εξής γενικεύεται η χρήση του υλικού αυτού για την κατασκευή όπλων ή σκευών.

Η περίοδος αυτή χαρακτηρίζεται σκοτεινή από ιστορική άποψη καθώς δεν υπάρχουν άμεσες πηγές γι’ αυτή. Διαθέτουμε, ωστόσο, μία μη ιστορική πηγή, τα Ομηρικά Έπη. Είναι γενικώς αποδεκτό ότι η σύνθεση των επών σε ένα όλο, διαδικασία που συντελέστηκε πάνω στη βάση μίας μακρόχρονης προφορικής παράδοσης, έγινε τον Η’ αιώνα και ότι η Ιλιάδα συντέθηκε πριν από την Οδύσσεια.

Την εποχή αυτή και, συγκεκριμένα, μετά το 1150, παρατηρούνται για δεύτερη και τελευταία φορά εσωτερικές μετακινήσεις, πολλές πληροφορίες για τις οποίες αντλούμε από την παράδοση, ιδιαίτερα το Θουκυδίδη, αλλά και τη μυθολογία. Τα φύλα που μετακινήθηκαν την περίοδο για την οποία μιλάμε κατά κανόνα ακολούθησαν σε αδρές γραμμές την κατεύθυνση από βορρά προς νότο. Εξαίρεση αποτελεί το φύλο των Μακεδόνων, οι οποίοι δεν κατήλθαν προς τα νοτιότερα τμήματα της Ελλάδας, αλλά από τη βορειοδυτική Μακεδονία μετακινήθηκαν στο χώρο που την ιστορική περίοδο μας είναι γνωστός ως Μακεδονίς, μετακίνηση που ολοκληρώθηκε τα μέσα του Ζ’ αιώνα. Οι μετακινήσεις αυτές γίνονταν κατά μικρές ομάδες σε μεγάλο διάστημα και όταν έλαβαν τέλος φάνηκε το αθροιστικό τους αποτέλεσμα.

Την περίοδο αυτή εγκαταστάθηκαν οι Θεσσαλοί στην περιοχή στην οποία θα έδιναν αργότερα το όνομά τους, ενώ οι Βοιωτοί από την περιοχή της Άρνης μετακινήθηκαν στην περιοχή που έγινε αργότερα γνωστή ως Βοιωτία. Άλλα φύλα που μετατοπίστηκαν ήταν οι Αινιάνες, οι Ακαρνάνες, οι Λοκροί, οι Φωκείς. Κάποιες πληθυσμιακές ομάδες δεν άλλαξαν τόπο διαμονής τους. Σε αυτούς συγκαταλέγονται οι Αθηναίοι, οι οποίο υπερηφανεύονταν για την αυτοχθονία τους, οι Αρκάδες και οι Ίωνες. Άλλα ελληνικά φύλα κατευθύνθηκαν προς την Κύπρο, όπου ήδη υπήρχε ελληνική παρουσία από τη μυκηναϊκή εποχή, το τέλος του ΙΓ’ και τις αρχές του ΙΒ’ αιώνα. Για την εξέταση των μετακινήσεων των ελληνικών φύλων μεταχειριζόμαστε την αντιστοίχιση των διαλέκτων με περιοχές και την παράδοση, συμπεριλαμβανομένης της μυθολογικής.

Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010

Συζήτηση με Τράπεζες...

Όλα είναι προακαθορισμένα...Η κάρτα του πολίτη, ο συνεχής έλεγχος και του βήχα μας ...‏

 

 

Ακολουθεί μια επιστολή που έλαβα η οποία δίνει την μελλοντική
πραγματικότητα...
Δεν είναι τίποτα υπέρ υμάς, αλλά όλα για τον πλήρη έλεγχό μας.
Διαβάστε το όλο. Αξίζει

Με εκτίμηση
Δημήτρης Κουτουνίδης

*Γράμμα αναγνώστη σε blogs *
** Το πρωί βρέθηκα στην εμπορική τράπεζα για την κατάθεση των μισθών δύο
υπαλλήλων μου και αφού τελείωσα και πήγα να φύγω, με φωνάζει ο υπεύθυνος
καταθέσεων και παρουσία άλλων δύο άρχισε να μου λέει
για μια ενημέρωση που πρέπει να μου γίνει όσον αφορά τους νέους όρους
που θα διέπουν την διαχείριση των καταθέσεων των πελατών όλων των
τραπεζών. Όταν είπα ότι θα ήθελα να τους διαβάσω και εάν έχω χρόνο να
υπογράψω, μου είπε ότι είτε τους αποδεχθώ είτε όχι θα μπουν σε ισχύ από
την αρχή του χρόνου. Πριν προλάβω να συνέλθω από αυτά που άκουσα... ,
άρχισε να μου λέει τα εξής:

- Ξέρετε, θα πρέπει η πληρωμή μισθοδοσίας να γίνεται πλέον μέσω τράπεζας.

- Ναι, το ξέρω. Οι δύο υπάλληλοί μου έχουν λογαριασμούς και πηγαίνω και
τους τα καταθέτω στο λογαριασμό τους. Τον άλλο τον πληρώνω με μετρητά.

- Όχι. Δεν πρέπει να γίνεται έτσι. Πρέπει τα χρήματα που αφορούν πληρωμή
μισθοδοσίας, να βρίσκονται σε μία τράπεζα και από εκεί με εντολή δική
σας να πληρώνονται οι υπάλληλοί σας.

- Μα σπάνια χρησιμοποιώ το λογαριασμό μου. Τα έσοδά μου είναι σχεδόν μία
η άλλη με τα έξοδά μου, οπότε δεν υπάρχει λόγος να τρέχω συνεχώς στις
τράπεζες. Είμαι μικρή επιχείρηση με τρεις υπαλλήλους και τον έναν
μάλιστα τον πληρώνω κατευθείαν.

- Δεν έχει σημασία. Πρέπει τα λεφτά που του δίνετε να τα καταθέτετε στην
τράπεζά μας σε λογαριασμό σας, να εκδίδετε μία εντολή με το ποσό που
πληρώνεται ο υπάλληλος, να την στέλνεται σε εμάς και κατόπιν να βάζουμε
το ποσόν στο λογαριασμό του υπαλλήλου που θα μας έχετε δώσει.

- Μα τι μου λέτε; Τι είναι αυτά τα πράγματα; Για να πληρώσω δηλαδή τον
υπάλληλό μου πρέπει να βάλω εσάς μεσάζοντα;

- Πρέπει όλα να ελέγχονται. Πρέπει πλέον να σταματήσει το μαύρο χρήμα.

- Ποιο μαύρο χρήμα ρε παιδιά; Μαύρο χρήμα είναι ο μισθός του υπαλλήλου
μου που του έχω κάνει τις κρατήσεις για το ΙΚΑ, την παρακράτηση και
απόδοση του ΦΜΥ και κάθε χρόνο δηλώνονται τα πάντα στην εφορία;

- Εσείς μπορεί να το κάνετε έτσι, οι άλλοι όμως;

- Δηλαδή για να καταλάβω, όλοι οι Έλληνες ξαφνικά απόκτησαν μία στάμπα
που λέει «ΑΠΑΤΕΩΝΑΣ»; Όλοι μας καλούμαστε να αποδείξουμε στις τράπεζες
ότι δεν είμαστε απατεώνες καταθέτοντας τα χρήματα των υπαλλήλων μας σε
εσάς; Γιατί δηλαδή να παίρνετε εσείς χρήματα που δεν θα βλέπατε ποτέ;

- Είπαμε, για να είναι όλα τακτοποιημένα πρέπει όλα να περνούν από την
τράπεζα. Εάν δεν το κάνετε θα έχετε πρόστιμο!

- Γιατί; Ποιος ο λόγος; Δηλαδή η τράπεζα ανέλαβε καθήκοντα ελεγκτού του
υπουργείου οικονομικών; Και γιατί τα χρήματά μου θα πρέπει να έρχονται
σε σας;

- Εσείς γιατί δεν το θέλετε; (Ήταν βρε παιδιά σα να μου έλεγε ότι δεν το
θέλω γιατί είμαι απατεώνας και θέλω να κρύψω κάτι)

- Γιατί μου μιλάτε με αυτό τον τόνο; Δηλαδή ξαφνικά για εσάς έγινα
απατεώνας;

- Όχι, όχι. Απλά εφόσον είστε νομοταγής τι έχετε να φοβηθείτε;

- Από εσάς και το σκεπτικό σας πολλά! Δηλαδή τα χρήματα των εργοδοτών
προς τους μισθωτούς, θα πρέπει να βρίσκονται όλα σε εσάς, σωστά; Και για
να τα πάρει ο μισθωτός θα πρέπει να έχει και την κάρτα του πολίτη, σωστά;

- Ε βέβαια. Αυτό θα μπει σύντομα σε ισχύ.

- Και εάν ο μισθωτός δεν θέλει να πάρει την κάρτα;

- Γιατί να μην θέλει να την πάρει; Τι είναι φακελωμένος στην αστυνομία ή
καταζητούμενος;

- Δηλαδή εάν κάποιος αρνηθεί να πάρει την κάρτα, κατευθείαν εντάσσεται
στα ύποπτα στοιχεία;;!!

- Μα γιατί άλλο να μην τη θέλει; Με την κάρτα του πολίτη όλα μπαίνουν σε
τάξη. Θα μπορεί να έχει αφορολόγητο αφού όλες οι αποδείξεις θα
καταγράφονται αυτόματα στην εφορία και δεν θα έχει ο φορολογούμενος όλο
εκείνο το φόρτο καταγραφής τους. Για σκεφτείτε τους μεγάλους ανθρώπους
πόσο θα διευκολυνθούν!

- Δηλαδή θέλετε να μου πείτε ότι γίνεται επειδή σκέφτηκαν και πόνεσαν
τους ηλικιωμένους!!!

- Και όχι μόνον αυτό. Σκέφτεστε ότι μέσα σε μία οικογένεια χωρίς την
ατομική κάρτα, θα ανταλλάζουν αποδείξεις μέχρι να τακτοποιηθεί το
αφορολόγητο όλων των μελών;

- Δηλαδή;

- Είδατε που δεν τα έχετε σκεφτεί όλα; Δηλαδή, εάν ο σύζυγος είχε
μαζέψει τις απαιτούμενες αποδείξεις, το πλεόνασμα θα το έδινε στην
σύζυγο. Οπότε άδικα η σύζυγος θα αποκτούσε αφορολόγητο. Ενώ με την κάρτα
η απόδειξη από την εκάστοτε αγορά αφορά τον κάτοχο και μόνο!

- Και το βρίσκεται αυτό άδικο; Μία οικογένεια είναι. Οικογενειακό
εισόδημα δηλώνουν. Οι αγορές γίνονται για το σπιτικό τους, για τα παιδιά
τους . Μα τι μου λέτε τώρα, τι είναι αυτά που μου λέτε; Και τα θεωρείται
και δίκαια; Όσο περνάει από το χέρι μου δεν θα βγάλω ούτε κάρτα, ούτε
και θα πληρώνω μέσω τράπεζας τον υπάλληλό μου.

- Να δούμε τότε πως θα δικαιολογεί τα χρήματά του!! Διότι όταν θα
ισχύσουν οι νόμοι αυτοί, δεν θα μπορεί να εμφανίσει κάποιος χρήματα που
δεν έχουν περάσει από τράπεζα. Θα χτυπάει σε κάθε αγορά που θα ξεπερνάει
το ποσόν που έκανε ανάληψη!!!!!!!!!

Ξαφνικά αισθάνθηκα ένα πνίξιμο. Κατάλαβα ότι θα πάθαινα εγκεφαλικό.
Σηκώθηκα βιαστικά κι έφυγα μην αντέχοντας να ακούω άλλο. Ήθελα αέρα,
πνιγόμουν. Βγήκα έξω και όλοι μου φαινόντουσαν εχθροί. Ήθελα να βάλω τα
κλάματα. Με έπνιγε ένα αόρατο χέρι. Αισθανόμουν τόσο δούλος και τόσο
υποταγής όσο δεν είχα αισθανθεί έτσι σε όλα μου τα χρόνια. Καταλάβαινα
ότι ο έλεγχος επάνω μου σε λίγο καιρό θα είναι καθολικός. Θα είναι
δουλικός. Δεν θα έχω αξιοπρέπεια σαν άνθρωπος, σαν οικογενειάρχης, σαν
αυτοδύναμος μικροεπιχειρηματίας. Και παρεμπιπτόντως όταν τα συζήτησα με
έναν γνωστό στην Τράπεζα ......... μου είπε ότι όλα τα δάνεια θα
πληρώνονται αυτόματα από τους λογαριασμούς, χωρίς να ερωτηθούμε και ότι
θα μένει μέσα το ποσόν των 600,00? το οποίο έχουν κρίνει οτι με αυτό
καλύπτουμε τις απαιτούμενες ανάγκες διαβίωσης του μήνα. Εάν νομίζετε ότι
λέω ψέματα πηγαίνετε και ρωτήστε σε μία τράπεζα.


ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΟΣ. Εάν όμως είναι έτσι και δεν γίνει κάτι να
αλλάξουν αυτά που έχουν δρομολογηθεί, πέστε αντίο στην αξιοπρέπεια του
Έλληνα. Πέστε αντίο στην ευμάρεια της οικογένειάς σας και κλείστε καλά
πίσω σας την πόρτα που γράφει «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ». Θα είναι μία λέξη που θα την
διαβάζουμε στα παιδιά μας και θα λέμε ότι κάποτε κάποιοι παππούδες μας
την είχαν γιατί θα ντρεπόμαστε να τους πούμε ότι την είχαμε εμείς και τη
χάσαμε.

Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010

Τι είναι το Colostrum (Πρωτόγαλα, πύαρ)?

Τι είναι το Colostrum (Πρωτόγαλα, πύαρ)?





α) Το γάλα το οποίο παράγεται τις πρώτες ώρες μετά τον τοκετό.

β) Διαφέρει στη σύνθεση του ουσιαστικά από το κανονικό γάλα.

γ) Εκπληρώνει σημαντικές λειτουργίες για το νεογέννητο.

δ) Εξασφαλίζει την επιβίωση του μοσχαριού

  Τα μοσχαράκια δεν διαθέτουν ανοσοποιητικό σύστημα. Δέν διαθέτουν τα αντισώματα (ανοσφαιρίνες). Τα μικρά χρειάζονται το ανοσοποιητικό σύστημα της μητέρας ώστε να επιβιώσουν.

Το Colostrum μεταφέρει αυτή την προστασία μέσω υψηλής συγκέντροσης αντισωμάτων σε μια φυσική μορφή υγρού.

   Οι αγελάδες παράγουν τις 2 πρώτες ημέρες 36 λίτρα πρωτόγαλα εκ των οποίων το νεογέννητο θα πάρει μόνο 16 λίτρα, που σημαίνει ότι το πλεόνασμα μπορεί να συλλεχθεί και φυσικά οι άνθρωποι μπορούν να το χρησιμοποιήσουν.

Είναι το πρώτο γεύμα που το νεογέννητο θα αφομοιώσει, συνεπώς είναι ασφαλές για όλες τις ηλικίες.

Στους ενήλικες η χρήση του Colostrum βοηθάει στην αποκατάσταση και διατήρηση της υγείας τους, διότι οι ανοσοποιητικοί παράγοντες που περιέχονται μπορούν να συντελέσουν στην ρύθμιση και στην διατήρηση ενός υγιούς ανοσοποιητικού συστήματος.

Πως δρα το Colostrum?

  Περιέχει ειδικά ανοσοποιητικά συστατικά όπως:

Ανοσοσφαιρίνες (αντισώματα) ( IgG, IgA, IgM, IgE) σε υψηλή συγκέντρωση.
Είναι αμυντικοί παράγοντες ευρέως φάσματος, οι οποίοι δρουν ενάντια στα βακτήρια και στους ιούς.
Υπάρχουν 5 είδη ανοσφοσφαιρινών σε όλα τα θηλαστικά, συμπεριλαμβανομένου και των ανθρώπων.
Στο Colostrum περιέχονται όλα.
>  Τα αντισώματα είναι "έξυπνα" μόρια
> Αναγνωρίζουν μικρόβια και βακτηρίδια
> Αποτελούν προϋπόθεση για την καταστροφή τους

Ανοσοποιητικοί ρυθμιστικοί παράγοντες (κυτοκίνες, λακτοφερίνη, ιντερλουκίνη κ.τ.λ.) Διεγείρουν την αντίδραση του ανοσοποιητικού και βοηθούν στην αντιμετώπιση των ιώσεων.
> Κυτοκίνες- Βοηθούν σημαντικά στην επικοινωνία μεταξύ των κυττάρων, στη ρύθμιση της λεμφικής δραστηριότητας στην αύξηση της ενέργειας των Τ- κυττάρων και παίζουν καθοριστικό ρόλο στην ρύθμιση της ευαισθησίας και την διάρκεια των αντιδράσεων ανοσοποίησης.
> Λακτοφερίνη- Ένα πολύ δυνατό αντιβιοτικό και αντιβακτηριακό συστατικό.
> Ιντερλουκίνη- Ένας εξαιρετικός καταστολέας φλεγμονών.





Οφέλοι του Colostrum

 Όφελος για εσάς και την Οικογενειά σας:

> Προλαμβάνει την εκδήλωση ασθενειών που προκαλούνται από ιώσεις.
> Μπορεί να απαλύνει τα συμπτώματα ενός κρυολογήματος και να μειώσει τη διάρκεια της ίωσης.
> Μειώνει τις αντενδείξεις των φαρμάκων που είναι για το στομάχι, ρευματισμούς και παυσίπονα (Aspirin, Voltaren)
> Δρα θετικά στην αντιμετώπιση ενοχλήσεων από ρευματισμούς και αρθρίτιδα.
> Προωθεί την σύνθεση και την αποκατάσταση του DNA και RNA.
> Βελτιώνει την άμυνα του οργανισμού: καταστρέφει ιούς - βακτηρίδια - μύκητες (όπως ο στρεπτόκοκκος, ο σταφυλόκοκκος, η σαλμονέλα, η esherichia coli, η candida και τα κρυπτοσπορίδια), βοηθά στην άμεση επούλωση των τραυμάτων.
> Δρα κατασταλτικά σε φλεγμονές που το όνομά τους τελειώνει σε: "-ίτις" (π.χ.: Ωτίτις, Δερματίτις κλπ.)
> Ανοσοενισχυτικό σε χημειοθεραπείες και σε αυτοάνοσες ασθένειες.
> Έχει σημαντική αντιγηραντική δράση, μειώνει τις ρυτίδες.
> Μειώνει την υπερπλασία του προστάτη και βελτιώνει την υγεία του προστάτη.
> Μειώνει τα συμπτώματα των αλλεργιών.
> Οξύνει τις εγκεφαλικές λειτουργίες - ενισχύει την μνήμη.
> Εξισορροπεί τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα, βοηθώντας τους διαβητικούς ή τους υπογλυκαιμικούς.
> Αυξάνει την σεξουαλική διάθεση
> Βοηθά στον σωστό σχηματισμό οστών.
> Προσφέρει αυξημένη προστασία έναντι Αλτσχάιμερ, AIDS και παρόμοιων ασθενειών.
> Βελτιώνει την ποιότητα και το χρώμα του δέρματος και βοηθά στην ποιώτητα των μαλλιών.
> Έχει αντιοξειδωτική δράση.

Έχει χρησιμοποιηθεί επιτυχώς στα συμπτώματα των εξής ασθενειών...

> Αναιμία, αρθρίτιδα, ρευματοειδή αρθρίτιδα, άσθμα, κολίτιδα, χρόνια κόπωση, γρίπη, βήχας, χρόνιοι πόνοι, πόνοι αρθρώσεων, κατάθλιψη, διαβήτης, καρδιακό φύσημα, νευρικές διαταραχές, ψυχικές διαταραχές, έλκος, έρπης, αιμορροίδες, στρες, προβλήματα θειροειδούς, αυτοάνοσες ασθένειες.

 Η πρόληψη των επεισοδίων γρίπης με colostrum συγκρίθηκε με τον εμβολιασμό στα υγιή και σε άτομα υψηλού κινδύνου με καρδιαγγειακά θέματα: επιδημιολογική μελέτη στο San Valentino.
PMID: 17456621 [PubMed - indexed for MEDLINE]

 "Το Colostrum προστατεύει, τόσο τους υγιείς όσο και τους ασθενείς με καρδιακά κυκλοφοριακά προβλήματα, από μια γρίπη και είναι τουλάχιστον τρεις φορές πιο δραστικό από ένα συνηθισμένο εμβόλιο και συγχρόνως πολύ οικονομοκό"
Lancet: 1989 Sep 23;2(8665):709-12.Links

ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΑΤΕ!!!

ΠΕΡΙΕΓΗΘΕΙΤΕ ΣΤΟ BLOG ~)Ι(~ ΕΛ-ΛΗΝΩΝ ΔΙΚΑΙΟΝ ~)Ι(~ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΑΣΧΟΛΕΙΤΕ ΜΕ ΟΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΜΕ ΔΙΕΘΝΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ. ΒΡΕΙΤΕ ΟΤΙ ΣΑΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΚΑΙ ΕΝΗΜΕΡΩΘΕΙΤΕ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Σελίδες

Αναγνώστες